Rozdział 60. Komar i słońce

            Człowiekiem na progu nie był porucznik Vincent. To boleśnie nie był on.

– Linda Giordano. Ile to już lat?…

            Wysoki, pleczysty mężczyzna o lekko oliwkowej karnacji i z ciemną grzywką, zaczesaną w prawo i napomadowaną, stał w drzwiach, górując nad Lindą.

– Pan mnie z kimś pomylił – odrzekła beznamiętnym tonem. – Ja się nazywam Dryden.

– A to dobre – parsknął nocny przybysz. Akcent, z którym mówił, budził w niej nieprzyjemny dreszcz. – Jeżeli cię z kimś pomyliłem, to jakim cudem ty rozpoznałaś mnie?

– Czego chcesz? Masz sprawę, to przyjdź za dnia.

– Musisz być taka ordynarna wobec znajomego z młodych lat?

            Nie czekając na odpowiedź, zrobił krok naprzód, wchodząc do przedpokoju.

– Gdzie się pchasz? – warknęła Linda. – Nie pozwoliłam ci wejść!

– Tak, ty jesteś znana z tego, że nie pozwalasz wejść – intruz zachichotał obleśnie. – W każdym razie dawniej tak było. A teraz się okazało, że wobec obcych nie jesteś tak wybredna jak wobec ziomków.

– Wynoś się albo zawołam stróża.

– Stróża? – powtórzył. – Może jeszcze policję? Bardzo chętnie im wszystko opowiem.

– Niby co? – panna Dryden udawała, że nie rozumie.

– Na przykład to, dlaczego musiałaś wyjechać z Italii. I dlaczego już nie występujesz pod własnym nazwiskiem.

            Nie unikała jego spojrzenia. W jej wzroku kryło się wyzwanie, które przeraziłoby Henry’ego, gdyby ją teraz zobaczył.

– Pan jesteś nietrzeźwy – powiedziała. – Wyjść!

            Mężczyzna nie zamierzał posłuchać.

– Zależy ci, żeby nikt o tym za dużo nie gadał, prawda? To musisz zapłacić. Gotówką albo czym innym.

– Tobie, Malatesta, naprawdę źle w głowę! – wybuchnęła Linda, odrzucając pozory i mimowolnie przechodząc z języka angielskiego na wenecki. – Przykład Lorenzona nic cię nie nauczył?

– Ja jestem sprytniejszy niż on – odparł. – Lepiej cię znam. Wiem nawet, że tryniałaś się z niemieckim przemysłowcem. Ciekawe, co by policja na to?

– Wyjdź – rzuciła zimno. – Nie jestem tą dziewczyną, co dawniej.

            Malatesta naparł, spychając ją na ścianę przedpokoju. Linda próbowała go odepchnąć, a on złapał ją za nadgarstek i wykręcił rękę do góry. Wolną dłonią walnęła go w twarz.

– Maiala! – wrzasnął, odruchowo dotykając rozoranego paznokciami policzka i nosa.

Linda spróbowała się wyrwać, ale chwycił ją za kołnierz. Z wysiłkiem wyswobodziła ramiona z rękawów i nie zważając na nic, naga pobiegła w stronę pokoju. Potknęła się, gubiąc pantofle, wpadła do środka i całym ciężarem ciała naparła na drzwi. Mieszkanie było małe, Malatesta nie miał długiej drogi do pokonania i wcisnął się częściowo, zanim zdążyła zamknąć. Jedna z jego rąk znalazła się już po tej stronie drzwi, wymachiwał nią na ślepo, usiłując Lindę za włosy.

Odskoczyła, rzucając się w stronę łóżka. Dlaczego nie uciekła do kuchni? Mogłaby go wtedy prześwięcić pogrzebaczem czy szuflą do węgla, a stąd nawet nie ma jak uciec!

– Dobrze – powiedział Malatesta, wkraczając do sypialni. – Bądź rozsądna, Lindo. Już dość biedy sobie napytałaś.

            Linda przypomniała sobie o prezencie dla Henry’ego i sięgnęła po zawiniątko na szafce nocnej. Zaciskając dłoń na okładzinie pistoletu, panna Dryden zdała sobie sprawę, jak trzęsie się jej ręka i jak drży ona sama.

Napastnik był zaskoczony.

– Chcesz mnie nastraszyć? – przemówił rozbawiony. – Nie ma głupich. Odłóż to zaraz, to szybciej skończymy nasz biznes.

            Huknął strzał. Wbił się w uszy Lindy tak okrutnie, że przez moment nic nie słyszała. Od błysku płomienia wylotowego w jej oczach unosił się pomarańczowy powidok. Gdy po chwili ochłonęła, zostało tylko szaleńczo bijące serce, smużka dymu unosząca się z lufy parabellum, gwałtowny tupot dobiegający z klatki schodowej i dziura w ścianie obok framugi.

            Panna Dryden czasami zastanawiała się, czy byłaby w stanie tak po prostu strzelić do człowieka, nie na niby, jak w czasie przedstawienia, a naprawdę, z ostrą amunicją. Teraz w dalszym ciągu tego nie wiedziała, bo pistolet… tak jakby sam wystrzelił. Może w przerażeniu nieświadomie za mocno zacisnęła palec na spuście, a może doszło do awarii. Przypomniała sobie, że w magazynku jest jeszcze osiem nabojów. Spojrzała na swoją dłoń ściskającą parabellum, jakby trzymała skorpiona, i szybkim, pełnym odrazy ruchem odłożyła broń na szafkę.

            Bez siły usiadła na łóżku. Cała drapieżność i pewność siebie, jakimi emanowała na scenie i w życiu codziennym, wyparowały. Jakby znów była zagubioną dziewczynką błąkającą się z walizką po genueńskim porcie. Od tamtej pory wiele się zmieniło. Nazywam się Linda Dryden, porca miseria! – pomyślała. Po wielu próbach i błędach znalazła szczęście w miłości, brakowało jej tylko właściwie spełnienia artystycznego – i akurat musiał przypełznąć ten łajdak, Bruno Malatesta! Udało jej się uciec od przeszłości, ale przeszłość w końcu ją dogoniła.

            Ktoś zapukał do drzwi. Serce Lindy wezbrało przerażeniem, wbrew sobie znowu chwyciła za broń. Trzeba chyba zarepetować przed następnym strzałem, ale jak to się właściwie robiło?

– Panno Dryden? – pytanie odbiło się echem po klatce schodowej.

Linda z ulgą rozpoznała głos sąsiadki, pani Gardiner. Zdołała się podnieść i na drżących nogach wyszła do przedpokoju. Pozbierała z podłogi pantofle i sponiewierany szlafrok. Właśnie w chwili, gdy zawiązywała pasek, pani Gardiner zajrzała do środka.

– Co się stało, panno Dryden? – zapytała, przyglądając się Lindzie z niepokojem. – Słyszałam jakiś huk, myślałam, że gaz albo strzelają.

– Ach, to nic takiego, musiałam zabić komara – odparła Linda, pokazując pantofel w dłoni. – Przepraszam za hałas.

– Ten komar to był chyba dwunożny, panno Dryden, bo strasznie spierniczał po schodach.

            Linda spuściła wzrok. Czuła się zestresowana i zmęczona, z jednej strony nie miała ochoty się zwierzać sąsiadce, z drugiej wolała nie być sama.

– Pijany łobuz – powiedziała, starając się zachować obojętny ton. – Myślą, jeden z drugim, że nie wiadomo ile na tym śpiewaniu zarabiam.

– Nic pani nie jest?

– W porządku, pani Gardiner – odparła Linda, odruchowo dotykając bolącego nadgarstka. – Na taką jak ja trzeba więcej niż byle pijaka.

– Niech pani jednak pójdzie na policję.

– Oczywiście, pójdę z samego rana – zgodziła się panna Dryden.

            Gdy sąsiadka wróciła do siebie, Linda zamknęła drzwi na klucz, zostawiła go w zamku, żeby nie dało się nic włożyć od drugiej strony, kilka razy sprawdziła zamknięcie i dla pewności zablokowała klamkę oparciem krzesła. Postawiła też na nim garnek, żeby w razie włamania spadł na podłogę i od razu ją zaalarmował. Potem uważnie skontrolowała wszystkie okna. Zrzuciła szlafrok i bez siły legła na łóżku.

            Próbowała zasnąć, ale nie mogła. Choć zabezpieczyła się przed kolejnym najściem – nie czuła się bezpiecznie. Ona, przyzwyczajona do życia w zgiełku orkiestry, teraz wzdrygała się na każdy nietypowy odgłos z klatki schodowej. Gdzie jest Henry, kiedy najbardziej go potrzeba?! Gdyby tak leżał tu obok, wtuliłaby się i w jego ramionach znalazła uspokojenie. A może nawet… wszystko by mu wyznała.

            Minął kawał czasu, od kiedy Linda Giordano wyjechała z Włoch. Jak Malatesta ją znalazł? Nietrudno się domyślić, w końcu była artystką, choć jeszcze nie tak sławną, jak by pragnęła. Może nawet nie szukał jej specjalnie, tylko przyjechał do Anglii w jakichś swoich łotrowskich interesach i przypadkiem się o niej dowiedział. Jeżeli popytał na mieście, mógł dotrzeć do jej mieszkania. I pewne było, że wróci. A wtedy, za drugim razem, już może jej nie starczyć siły woli, cień przeszłości weźmie nad nią górę…

            Trzeba uciekać! Przynajmniej na krótko! Sezon dobiegł końca, teatrowi jej nieobecność nie zrobi różnicy. Ale dokąd? Pierwsza myśl – oczywiście, że do Henry’ego! Nie pozwolą jej zamieszkać w jednostce, ale na pewno znajdzie lokum niedaleko, choćby w Ipswich czy Yarmouth.

Zaraz przyszła jej do głowy niepokojąca myśl. Nikczemny Bruno jakoś się dowiedział, że przed pięciu laty była przelotną faworytą Niemca nazwiskiem von Wildorf, o czym sama Linda zdołała zapomnieć, zanim jeszcze poznała porucznika Vincenta. W takim razie skąd pewność, że nie dowie się o Henrym? Co najmniej parę osób w mieście wiedziało, że gwiazda New Theatre Royal spotyka się z subtelnym oficerem marynarki. Łajdak może podążyć za nią, a Henry nie zasługuje, żeby wciągać go w to bagno…

Przewracając się nerwowo z boku na bok, panna Dryden doszła do wniosku, że powinna zrobić podobnie jak przed laty. Mając niedaleko do Wenecji, zwiała wtedy jednak do Genui. Jeżeli ktoś może się jej spodziewać w Suffolk, to ona pojedzie zupełnie gdzie indziej, najlepiej gdzięś, gdzie jeszcze nie była.

I tak nie mogła zasnąć, więc zerwała się, poszła do kuchni i rozpaliła w piecu, żeby zaparzyć kawę. Wyciągnęła walizkę z szafy i zaczęła się pakować. Kilka ubrań, ale nie tych najbardziej ekstrawaganckich, żeby nie rzucać się w oczy. Bielizna, kosmetyki, oszczędności schowane w kilku różnych miejscach… Spojrzała na pistolet dla Henry’ego. Po namyśle wyjęła naboje, żeby znów nie wystrzelił sam z siebie, zawinęła broń z powrotem w materiał i dołożyła do walizki. Dorzuciła też zdjęcie z szafki nocnej. Była zdecydowana wyjść nawet o siódmej i wsiąść w pierwszy pociąg dokądkolwiek. Przez moment rozważała, czy nie lepiej popłynąć do Francji i zgubić się w Paryżu, ale doszła do wniosku, że w czasie kontroli granicznej będzie narażona.

Miejsce przerażenia zajęła ponura determinacja. Linda usiadła przy stole, wzięła kartkę i skreśliła parę słów na wypadek, gdyby pod jej nieobecność zjawił się Henry. Pojedzie prosto do swojego porucznika, gdy tylko zyska pewność, że zgubiła Malatestę. Na razie, choć to trudne, musi przestać być sobą. Musi zniknąć!

***

            Młoda, szczupła kobieta w błękitnej sukni i kapeluszu wpatrywała się z napięciem w perspektywę drogi. Parasolką w tym samym kolorze chroniła twarz przed słońcem, bezlitośnie zsyłającym na ziemię swoje złote włócznie. Wokół rozciągała się szeroka równina porośnięta kępami niskich krzewów, spośród których miejscami wybijały się drzewa, pojedynczo lub w niewielkich grupach. W oddali, po obu stronach drogi, granicę widoczności tworzyła ciemnozielona ściana lasu. Przy samej drodze rósł rozłożysty, dziki bananowiec.

            Panna obejrzała się za siebie, obrzucając zmęczonym spojrzeniem zatrzymany na poboczu ciemnoniebieski samochód z rozłożonym brezentowym dachem. Smagły, krępy mężczyzna o czarnych wąsach i ciemnych oczach, ubrany w biały uniform szofera, opierał się o maskę i miął czapkę w ręku.

– Długo to jeszcze potrwa? – zapytała panna z niecierpliwością. – Usmażę się na tym słońcu!

            Szofer wzruszył ramionami. Zrobił już wszystko, co się dało.

– No, ruszże się, Vishaal – nalegała. – Za co ci płacą moi rodzice?

– Niestety, panienko – przemówił kierowca – ale posypały się lagi. Nie da się nic zrobić bez części zamiennych.

– To wymyśl coś! Muszę dziś dojechać do Trincomalee!

            Stali tak już pół godziny. Panowała nieznośna duchota, a nie było nawet komu wachlować dziedziczki. Zazwyczaj zajmował się tym służący Francis, ochrzczony Tamil, który i dziś towarzyszył pannie w wyprawie do miasta. Kiedy jednak auto się zepsuło, a kierowca Vishaal stwierdził, że jest bezradny, Francis poszedł do najbliższej wioski poszukać pomocy. Poszedł i nie wrócił.

Panna utknęła więc w połowie drogi, pośrodku zupełnej dziczy, z dala od ludzkich siedzib, pod palącym słońcem. Stała, perspirowała (bo przecież młoda kobieta z dobrego domu nie może się tak po prostu pocić) i z minuty na minutę stawała się coraz bardziej rozdrażniona. Miała ważne sprawy do załatwienia w mieście! Nie chodziło wyłącznie o zakupy. Przede wszystkim musiała złożyć podanie do dowódcy sił morskich, żeby oddał jej narzeczonego!

– Ile to jeszcze zajmie? – warknęła do Vishaala.

– Nie wiem, panienko.

– To kto ma wiedzieć?!

– O wiele pamiętam, to ze sześć mil stąd jest poczta, stamtąd Francis zadzwoni do miasta. Przyjedzie mechanik i raz-dwa to zrobimy.

– Zanim tamten przyjedzie z miasta, miną dwie godziny – rzuciła przez zęby. – Całą cerę sobie zepsuję!

– Może panienka stanąć  w cieniu, o tam, pod krzakiem – zasugerował Vishaal, wskazując skinieniem bananowiec.

– Nie denerwuj mnie! – wybuchnęła.

– Najpierw chce, żebym naprawił auto bez części zamiennych – zaterkotał pod nosem szofer w ojczystym języku, niezrozumiałym dla panny. – Potem, żebym jej nie denerwował. Jedno i drugie tak samo łatwe.

Josephine Longbrook skrzywiła się. Co za ordynus! Pod krzakiem? Żeby znowu ją coś użarło, jak ostatnio ptasznik wielkości cukiernicy? Nie było to niebezpieczne dla życia, ale strasznie bolało i zaczerwienienie utrzymywało się przez kilka dni. Henry’emu napisała, że to był wąż, żeby mu przemówić do rozumu. Nie tylko nie przemówiła, ale w ogóle przestał odpisywać na jej listy.

Henry… Czemu się jej trafił tak zupełnie niepoważny narzeczony? Uciekł na wojnę, gdy powinien bywać z Josephine w towarzystwie. Na pewno wyśmiewała ją cała okolica i do tego pół Kolombo! Ostatnio, będąc w gościach, wspomniała mimochodem, że jest córką największego producenta herbaty w całej prowincji. A ta nędzna Polly Newton odparła bezczelnie, że to nie sztuka być największym plantatorem herbaty w prowincji, gdzie uprawia się głównie ryż. Josephine wpadła w gniew, ale przecież nic strasznego jej nie zrobiła, kawałek oberwanej falbany to żadna tragedia! A oni wszyscy tak się na nią patrzyli, jakby nie widzieli, że to tamta prowokowała.

            Panna Longbrook tak się napawała swoim nieszczęściem, że wtem zaskoczyły ją ciężkie krople, dudniące o parasolkę. Co znowu? Środek pory suchej, dzień od samego rana upalny, a tu zaczyna padać? Zdarza się czasem, ale czemu akurat tego dnia, kiedy ona musi jechać do Trincomalee? Podniósłszy wzrok, dostrzegła wielkie, szare chmury kłębiące się po niebie. Znów zasłoniła się parasolem, gdy jedna z kropel trafiła ją prosto w oko.

            Deszcz zaanonsował się dobitnie, a potem lunął już na całego. Odległą ścianę drzew i miejsce, w którym droga niknęła za horyzontem, zasnuła szara zasłona wody. Bananowiec i inne, dalsze krzewy szumiały i falowały pod wpływem kropel rozbijających się o ich liście. Nim Josephine zdążyła zareagować, już zamókł jej dół sukni. Vishaal, zamiast pomóc pannie, uciekł za kierownicę, więc nie miała innego wyjścia, jak pofatygować się sama do auta. Mokra suknia kleiła się nieprzyjemnie do nóg, buty zapadały się w błocie, w jakie błyskawicznie zmieniła się nawierzchnia drogi.

Wreszcie panna Longbrook wciągnęła się na tylne siedzenie i zatrzasnęła za sobą drzwi. Deszcz bębnił jednostajnie o dach, czasami padał na nią z boku, więc przesunęła się na środek. Na zewnątrz nie było widać prawie nic prócz najbliższych drzew. Strugi deszczu płynęły drogą jak rzeka, wypełniając wgłębienia uczynione butami Josephine.

– Teraz to już bez słonia nie da rady! – mruknął Vishaal sam do siebie.

Josephine siedziała na tylnej kanapie i chciało jej się łkać ze wściekłości. Zawsze była wobec świata bez zarzutu i oczekiwała, że świat odwzajemni się tym samym. A kiedy świat okazywał się wobec niej nie w porządku, dlaczego miałaby dotrzymywać swojej strony umowy? Tak jak wtedy, gdy jechała do rodziców Henry’ego, a na drodze zatrzymała ją banda rozwścieczonych syngaleskich robotników, którzy o mało nie zlinczowali Francisa. Te dzikusy nie doceniają, że mają pracę i w dodatku dostają do roboty narzędzia, nie muszą przychodzić z własnymi. A mimo to chce się im więcej!

Henry tak samo. Niedojrzały człowiek, nie dociera do niego, że ślub z nią to najlepsze możliwe wyjście. Jego obowiązkiem jest przecież zapewnić jej życie na godziwym poziomie, a przede wszystkim spełnić wolę swoich i jej rodziców, aby można było utworzyć konsorcjum. Mijał kolejny rok, a Henry nie wybierał się z powrotem. Wręcz przeciwnie…

Po jego ostatnim liście Josephine wpadła w taki gniew, że skrzyczała pokojówkę. Zwracał jej słowo? Darował jej wolność? Impertynent! Oczywiście, że nie powiedziała nikomu, od razu byłby skandal. Po zaręczynach jedna czy druga ciotka wspominała czasem półgębkiem, że mężczyzna musi się wyszaleć, ale ona jest panną na poziomie i będzie tak, jak sobie zażyczy. Poza tym Henry już się wyszalał, i to z nawiązką, uciekając od niej. Kto wie, z iloma on się łajdaczy w tej Anglii?

Ale to do czasu. Z Henrym jest tak samo jak z tym autem: utknęło, ale kiedyś w końcu ruszy, nawet jeśli trzeba będzie sprowadzić słonia, żeby wyciągnął je z błota. Josephine będzie cierpliwa, a osiągnie swój cel. W końcu wszystko musi być jak należy.