Rozdział 26. Za kulisami

        Przed południem wachtę pełnił porucznik Vincent. Stał na pomoście, obserwował horyzont i myślał o tym, że powinien zrobić coś ze swoim życiem.

       Rolę w cudzym przedstawieniu grał poprawnie, bez szarżowania i mylenia kwestii. Czasem miał ochotę to przerwać, skryć się za kulisami albo wyjść z teatru. Ale nic z tego, przedstawienie musiało trwać, a szczypta swobody, na którą sobie pozwalał – wędrówki po dżungli, pływanie, książki, muzyka – była jeno chwilowym zejściem ze sceny na czas, kiedy grają inni.

       Można by pomyśleć, że zaciągając się do marynarki, trafia z deszczu pod rynnę. Służba opiera się wszak na hierarchii i wykonywaniu rozkazów. Wstąpienie do Royal Navy było jednak jedyną ważną życiową decyzją, którą podjął samodzielnie. Dalej grał w cudzej sztuce, ale przynajmniej rolę wybrał sam. Poza tym – szkoda gadać, nawet dziewczynę kto inny mu znalazł…

          Patrzył na wełniące się grzbiety fal i marzył o tym, żeby znów zanurkować, byleby nie w morzu. Tony tyle razy zachwalał przed nim angielską prowincję, więc co by szkodziło wybrać się na wieś i tam zagłębić się w nurty prawdziwie angielskiej rzeki? Tylko że przy ostatnim nurkowaniu doszło do pamiętnego spotkania na moście. Do tej pory stawała mu przed oczami zszokowana twarz Josephine. Tak, to było niezłe! Zagrał wbrew roli, śmiało zaimprowizował. Nie żeby wyszło mu to na zdrowie – oklaski wprawdzie dostał, i to prosto w twarz – ale wciąż wspominał zdarzenie z uśmiechem, taką swobodę poczuł po raz kolejny dopiero dużo później, gdy zaczął doceniać latanie. A co, jeżeli z innej rzeki wyłowi kolejną pannę? Strach pomyśleć…

       W życiu mogło mu się trafić sporo możliwości, których nie wykorzystał, bo tego nie było w scenariuszu. W wieku czternastu lat przyjechał do domu na wakacje. Któregoś razu, idąc przez plantację, zauważył, że przypatruje mu się jedna z młodszych zbieraczek herbaty. Sytuacja powtórzyła się w następnych dniach i Henry postanowił sprawdzić, o co jej właściwie chodzi. Dziewczyna jednak nie władała ani angielskim, ani syngaleskim, więc jedyne, czego się dowiedział, to jej imię, Iniyaal. Musiała należeć do grona najętych tego lata robotnic tamilskich. Miały ciemniejszą karnację, inaczej nosiły sari, trzymały się w osobnej grupie i nie zadawały z Syngalezami. Stary nadzorca Ranjith powiedział raz mimochodem, że tamci z Nuwara Eliya to nawet nie prawdziwi Tamilowie, tylko przybysze z Indii.

       Jak by nie było, Iniyaal zainteresowała się młodym paniczem, chociaż nie mogła liczyć na zrozumienie ani swoich, ani tym bardziej białych panów. Rzucała uśmiechy, zalotnie przekrzywiając głowę, za każdym razem, gdy mijała go, niosąc na ramieniu ciężki kosz liści herbacianych. Pewnego popołudnia, po robocie, gdy słońce chyliło się ku zachodowi, Henry napotkał ją na skraju pola, gdzie rosła kępa krzaków. Iniyaal cofnęła się nieco, jakby chciała go przepuścić, ale zachęcająco kiwnęła głową, uśmiechnęła się, wyprężyła, spod pastelowego sari wychynęła brązowa noga z drewnianą bransoletką na kostce…

A potem tamilska dziewczyna zniknęła w zaroślach. Przez parę sekund Henry wahał się. Był gotów podążyć za nią, choć włosy zjeżyły mu się na głowie, a od mostka w dół odczuwał drżenie na niejasną myśl o tym, co może go tam spotkać. Ostatecznie jednak ruszył w kierunku domu. Cóż miał zrobić, w końcu był paniczem…

       Te ciemne, emanujące niejasną obietnicą zarośla mogły się okazać wyjściem za kulisy. Nie skorzystał z niego, a potem wspomnienie smagłej Tamilki nawiedzało go we śnie i na jawie. Lecz nigdy więcej nie zobaczył Iniyaal. Pewnie ktoś ze służby zauważył, jak zaczyna się kleić do panicza, i młodą robotnicę przeniesiono gdzie indziej.

          A później przez wiele lat nie miał czasu na dziewczyny. Aż pojawiła się Josephine.

Czasem zastanawiał się, czy nie udałoby się nawiązać z narzeczoną jakiejś nici porozumienia. Nieźle ją przeraził, poza tym sama miała być stroną aranżowanego małżeństwa – nic dziwnego, że po tak piorunującym pierwszym wrażeniu traktowała go z niechęcią. Może jednak zyskałaby przy bliższym poznaniu? Jasne, ożenek to oczywista przesada, ale gdyby tak dało się zwyczajnie, normalnie porozmawiać?

Ale o czym, skoro do muzyki nie ma zacięcia, do wędrówek ma zbyt wrażliwą cerę…  Zwierzęta uważa za niebezpieczne bydlęta, tubylców za motłoch niegodny uwagi, ich kulturę za głupstwo, zabytki za pogańskie. Co do książek – sama raz powiedziała, że powinny być przede wszystkim pożyteczne, na przykład o medycynie albo rolnictwie, a te różne powieści i nowele to tylko zawracanie głowy.

Henry rozważał, czysto teoretycznie, czy możliwe byłoby całowanie się z Josephine. Doszedł do wniosku, że nie potrafi sobie wyobrazić żadnego logicznego powodu, aby zarówno on, jak i ona mieli to robić. Był pewien, że jej usta okazałyby się zimne jak granit.

       Otrzeźwiał nagle. O czym on w ogóle myśli? Przypomniał sobie jeszcze raz chwilę, gdy spoliczkowała go na promenadzie w Kolombo. Wspomnienie to przywróciło właściwe proporcje. Całować się z Josephine po czymś takim? Zdecydowanie za długo już był na morzu…

       W czyjej w ogóle piwnicy krył się sens wracania pamięcią do Josephine, którą w jego odczuciu tylko karnacja odróżniała od bogini Kali, skoro znacznie lepsze, lżejsze i przyjemniejsze były myśli o tej, która występowała w Portsmouth? To całkiem proste. Linda z pewnością ma cały wagon zawziętych wielbicieli. Henry przyszedł i odszedł, po nim nastaną kolejni, a on tymczasem wróci na Cejlon, gdzie będzie na niego czekać zimna jak skała i równie przepełniona współczuciem Josephine Longbrook spod Trincomalee. Jak mawiał Dunmore – każdy Chińczyk i każdy Northumbryjczyk wie, że całe zło przychodzi z północy.

Chyba że właśnie nie wróci. Musi w końcu zacząć żyć, a przestać odgrywać rolę. Inne osoby do ról nadają się bardziej…

Po zakończeniu wachty Vincent poszedł na moment do swojej kabiny. Drzwi u Scoldinga były półotwarte, więc zajrzał z ciekawości. Tony siedział przy biurku, skupiony nad kartką papieru. Wyglądał na zasępionego.

- Co piszesz? – zainteresował się Henry.

- List do rodziny Sinclaira.

- Miał żonę? Nie mówił za dużo o rodzinie.

- Do jego matki piszę, w Peterborough. Trzeci raz się zbieram i nie wiem, co napisać. Za każdym razem wychodzi sztucznie i banalnie. „Poległ śmiercią lotnika”, no i co z tego? Nie znoszę tej części obowiązków…

- Wobec śmierci wszystko brzmi banalnie – stwierdził Vincent, a po chwili namysłu dodał: – Może napisz, że to wielka strata dla nas wszystkich, że był dobrym towarzyszem i tak dalej. Żeby było w tym liście widać człowieka, a nie tylko instytucję.

        Tony bezsilnie upuścił pióro na kartkę, na której rozprysły się kropelki atramentu.

- Bywało już z nami różnie, ale teraz czuję się jakoś zupełnie inaczej. Tym razem trafiło na jednego z nas…

- Parę sekund różnicy i zamiast Sinclaira moglibyśmy być my – odparł Henry, czując, jak na jego serce z wolna opada bryła ołowiu.

- Nawet nie w tym rzecz! – żachnął się Scolding, jakby wierny obserwator powiedział coś wysoce niewłaściwego. – Po prostu znasz człowieka, przyzwyczajasz się do niego, a potem chwila nieuwagi – nie ma go i nie wróci!

- Jeszcze nie całkiem to do mnie dotarło – przyznał Vincent. – Patrzę na to puste krzesło w mesie i cały czas wydaje mi się, że Sinclair zaraz przyjdzie na śniadanie, tylko spóźniony.

- I będzie się skarżył, że wystygło – uzupełnił Tony. – Poszedłem rano do jego kajuty, żeby pozbierać rzeczy osobiste. Jak zobaczyłem ten obrazek z roznegliżowaną damą, wiesz, ten, który kupił dla dekoracji naszej kwatery w Chopham, ale stary Ploppy nie pozwolił, to myślałem, że będę płakać. Pamiętasz, jak miał chorobę morską, nie mógł się przyzwyczaić do kołysania? Zdaje się, że to tak niedawno…

        Henry zbliżył się do Tony'ego, kładąc mu dłoń na ramieniu.

- No, chodźmy na obiad – zaproponował, próbując w jakiś sposób postawić choćby tymczasową tamę smutkowi przyjaciela, który zresztą sam dzielił.

        Zespół operacyjny zwany nieoficjalnie „Titforce”, z dwoma uszkodzonymi statkami na holu, poruszał się stosunkowo powoli i do Portsmouth dotarł dopiero następnego dnia przed południem. Łatwiej by było skierować się do którejś z wcześniejszych baz marynarki wojennej, na przykład do Falmouth, ale rozkazy od kontradmirała Hilla mówiły wyraźnie o tym, żeby nie zatrzymywać się po drodze. Co prawda podczas narad padały głosy, że przynajmniej „Bowland”, potłuczony i ze zdziesiątkowaną załogą, powinien zostać odesłany do najbliższego portu, jednak komodor Titcombe nie dał się zmiękczyć, twierdząc, że cała operacja musi być zachowana w ścisłej tajemnicy.

      Po przybyciu do Portsmouth niszczyciel „Clackmannan”, pozostawiwszy „Clarę Imeldę” w basenie portowym, z powrotem wyszedł w morze, by wrócić do macierzystej bazy. „Bowlanda” skierowano do remontu, na „Evelyn” rozpoczął się generalny klar. Po jeńców przybyła żandarmeria, zaś uszkodzony friedrichshafen, pod nadzorem Titcombe’a, został wywieziony na ciężarówce. Potem dowódca zespołu gdzieś zniknął, może udał się złożyć meldunek kontradmirałowi albo placówce wywiadowczej.

- No więc co najmniej tydzień siedzimy na miejscu – oznajmił kapitan Scolding, kiedy rutynowe prace przy hydroplanach miały się już ku końcowi. – Dopóki nie wymyślą nam kolejnego przydziału. Jutro z rana zarządzam zebranie w sprawie harmonogramu urlopów, każdemu z nas się należą.

- Zgłaszam wniosek, żeby już dziś się rozerwać po służbie – zaproponował Dunmore.

- Jakiś konkretny pomysł? – zapytał Tony.

- Nie wiem, do teatru czy gdzieś – stwierdził Northumbryjczyk, znacząco rzucając okiem na Vincenta, który jednak nie dostrzegł aluzyjności w jego zachowaniu.

        Tony miał zamiar posłać umyślnego do miasta, żeby się dowiedzieć, czy tego dnia grają coś ciekawego. Dunmore jednak spostrzegł tymczasem jakiegoś marynarza, który niósł pod pachą świeżą gazetę, i zarekwirował ją na moment w celu sprawdzenia repertuarów.

- O, w New Royal grają „Nabucco” Giuseppe Verdiego – przeczytał. – Idziemy?

- Z każdego biletu część dochodu przeznaczona na fundusz pomocy dla uchodźców z Belgii – podporucznik Davis, zaglądając mu przez ramię, doczytał informacje o cenie. – Warto by pójść.

- Kto w głównej roli? – zainteresował się Matthews.

- Panna Adela Blakeley jako Fenena – przeczytał Dunmore.

- No to nie ma sensu – Matthews wzruszył ramionami. – Lepiej chodźmy do Prince’s Theatre.

- Dlaczego? Zawsze można się pośmiać – zauważył Northumbryjczyk.

       Ostatecznie wybór padł jednak na New Theatre Royal. Lotnikom towarzyszyli dodatkowo doktor Connor i porucznik Mackay wraz ze swoim oficerem broni podwodnej. Wszyscy postanowili się odprężyć po ciężkiej misji, ale najbardziej ożywiony okazał się Dunmore. W trakcie uwertury rzucił do siedzącego obok Connora niezbyt dyskretną pochwałą, że chłopcy grają nieźle, prawie tak dobrze jak orkiestra strażacka z Berwick.

Reżyser postanowił odnieść się w spektaklu do bieżących wydarzeń. Hebrajczycy nie mieli w wyglądzie nic szczególnie belgijskiego, odziani w pasiaste opończe zupełnie podobne do tych, które Henry widział u tubylców w Adenie czy Port Said, za to Babilończycy byli stylizowani na Niemców, na głowach nosili pikelhauby pomalowane srebrzystą farbą (Nabucco miał pozłacaną), będące, jeśli wierzyć programowi spektaklu, darem wiernego widza nadesłanym prosto z frontu.

Efekt, jaki sprawiło pojawienie się Abigail, odgrywanej przez Lindę Dryden, można było porównać do salwy burtowej. Gdy ze złowieszczą powolnością wkroczyła na scenę, w purpurowej sukni, z burzą rozwianych czarnych włosów i w złotym diademie, od razu stało się jasne, że nadchodzą kłopoty. Nie sposób było nie współczuć Hebrajczykom, ani jedna fraza wyśpiewywana przez Lindę nie pozostawiała wątpliwości, że znaleźli się w bezdyskusyjnym potrzasku. W ariach solowych głos i osobowość panny Dryden bezlitośnie poskramiały i ujarzmiały wszystkich naokoło.

Spośród reszty śpiewaków jedynym, który zdołał dotrzymać jej pola, był gościnnie występujący Frederick Hedgepeth z Oksfordu w roli arcykapłana Zaccarii. Baryton grający tytułowego króla Babilonu wypadł marnie, w trzecim akcie Abigail dokumentnie go rozniosła. Wyglądało to jak wokalny odpowiednik meczu bokserskiego, w którym jeden z pięściarzy nie daje szansy drugiemu, o wiele słabszemu, nawet się zasłonić.

Fenena była zaś przede wszystkim żenująca. Cała widownia z niecierpliwością oczekiwała momentu, w którym Abigail pokaże tej narwanej Izraelitce właściwe miejsce. W ostatnim akcie, kiedy prowadzono młodą Izraelitkę na śmierć, jej modlitewna aria wypadła szczególnie żałośnie. Gardła Adeli Blakeley nie zdążyła jeszcze opuścić ostatnia przeciągła nuta, gdy kapitan Dunmore wetknął palce do ust i cały swój dech włożył w głośny, przeszywający, niemal kozacki gwizd. Śpiewaczka obejrzała się ku widowni i na moment kompletnie straciła rezon. W pewien sposób uratowało to jej rolę, bo wyglądała akurat na tak zrozpaczoną, jak powinna, a nie jakby właśnie odkryła, że ktoś używał jej najlepszej sukni jako worka na buraki.

        Dalej mógł sobie być i chór niewolników, i tryumfalny powrót odmienionego Nabuchodonozora do władzy, ale w ostatecznym rozrachunku wieczór należał do Lindy Dryden. Przedśmiertna aria Abigail wypadła tak druzgocąco emocjonalnie, że porucznikowi Vincentowi prawie łzy do ócz napłynęły, chociaż nie rozumiał ani słowa po włosku. Gdy ostatecznie padła na deski, Henry’ego pochwyciło bezlitosne wrażenie, że jest niegodny rozmawiać w cztery oczy z kimś tak utalentowanym, i towarzyszyło mu aż do końca spektaklu, a potem przez burzliwe oklaski i owację na stojąco…

- Dlaczego ty zawsze musisz być takim cyrkantem? – pomstował Matthews, gdy wyszli do teatralnego holu. – Wstyd się z tobą gdziekolwiek pokazać!

- Bez przesady, na pewno nie widziała, kto konkretnie gwizdał – odparł spokojnie Dunmore.

- To jeszcze gorzej! Przynosisz wstyd całej eskadrze!

- Zaraz tam wstyd. To była szczera ocena kompetencji.

- Spokój! – uspokoił ich kapitan Scolding. – Nie róbcie drugiego przedstawienia zaraz po pierwszym.

- A ja uważam, że Dunmore miał rację – wtrącił Mackay. – Przecież Fenena momentami brzmiała, jakby się dusiła. Kto w ogóle wymyślił, żeby dawać sopranistce rolę napisaną na mezzo?

- Zobaczycie, panowie – stwierdził doktor Connor – że panna Dryden sama tak to wszystko urządziła, żeby lśnić jeszcze większym blaskiem.

- No, chodźmy już – zaordynował Tony. – Jutro większość z nas ma obowiązki od samego rana. W tył zwrot!

         I wyszli na ulicę, pozostawiając w holu jedynie porucznika Vincenta, dla którego wieczór jeszcze się nie skończył.

Drogę za kulisy, tym razem całkiem dosłowną, znalazł Henry bez większego trudu. Wystarczyło śledzić pracownika, który szedł dokądś z bukietami. Porucznik przyczaił się i kiedy korytarz prowadzący do garderob opustoszał, sam przeprowadził natarcie ku drzwiom, za którymi powinna kryć się…

         Inspicjent nie domknął drzwi, wystarczyło lekko uchylić. W garderobie panował półmrok, całe światło pochodziło z lampy na toaletce. Na ścianie wisiały rozwieszone rozmaite kostiumy, gdzieś w głębi stał parawan w fioletowe kwiaty, a przed lustrem, bokiem do drzwi, siedziała Linda Dryden, ciągle w purpurowej sukni Abigail, rozczesując swe przepiękne czarne kaskady. Henry jeszcze bardziej uchylił drzwi, skrzypnęły dyskretnie.

- Panie Long, a mówił pan, że to już wszystkie – odezwała się Linda nieobecnym tonem, lecz nie usłyszawszy odpowiedzi ani kroków, odwróciła się. – Panie poruczniku…!

Zerwała się z miejsca, a jej twarz pojaśniała, jakby wstało nad nią słońce, tak jak wstaje nad Szczytem Adama, opromieniając jego święte stoki. Od samej idei, że ktokolwiek mógłby aż tak się cieszyć na jego widok, Vincentowi zakręciło się w głowie, zadrżały kolana i momentalnie zmiękło serce. Panna Dryden rzuciła się ku Henry’emu i przystanęła o krok od niego.

- Tęsknił pan za mną chociaż trochę? – zapytała, zaszczycając jego oczy przeszywającym, kocim spojrzeniem.

- Trochę? Tak, owszem – wybełkotał zmieszany. – Nawet całkiem spore trochę.

- Ja też się stęskniłam – Linda zamrugała urzekająco. – Doprawdy, już dawno nikt tak nie wstrząsnął moim kamiennym sercem! Po prostu przepadłam z kretesem…

- Ja też przepadłem, Lindo – wyznał Vincent.

- I bardzo dobrze! – pochwaliła. – W dobrym towarzystwie to nic, tylko przepadać.

         Złapała go za dłoń i niemal siłą pociągnęła ku małemu stolikowi. Pchnęła Henry’ego na krzesło, a sama przystawiła sobie to, na którym przedtem siedziała przy toaletce. Vincent opadł na siedzenie i w pewnym zmieszaniu zaczął rozglądać się po garderobie. Jego uwagi nie uszły liczne bukiety: pod ścianą w równym rzędzie leżało ich kilkanaście, bez wątpienia z tego wieczoru.

- Niezły plon, prawda? – Linda zauważyła jego spojrzenie.

- Nie może się pani opędzić od wielbicieli?

- Taka praca. W pana kulami, we mnie kwiatami. W porównaniu nie mogę narzekać.

- To prawda, też bym wolał, żeby Niemcy rzucali we mnie różami. Co prawda mają ciernie, ale zwykle latam w goglach.

         Panna Dryden roześmiała się.

- Co wieczór dostaję jakieś bukiety, butelki albo nawet zaproszenia na obiad, których zresztą nie przyjmuję. Ale cóż, skoro różni spasieni bogacze tracą dla mnie rozum, nie jestem w stanie im tego zabronić. A dałby mi jeden z drugim tysiąc funtów, żebym mogła pospłacać zobowiązania i wyrwać się z tej prowincji!

- Lindo, gdybym tylko mógł, przysięgam, że…

- Nie, Henry, nie forsy od pana chcę. No, trzeba wypić za naszą znajomość!

         Wstała, sięgnęła do szafki wbudowanej w toaletkę, po czym postawiła na stole szampana i kieliszki.

- Od jakiegoś przemysłowca z Birmingham – wyjaśniła. – Trzymałam specjalnie na pana powrót.

- Wiedziała pani, że wrócę? – Vincent był niemal wstrząśnięty.

- Gdyby pan nie wrócił, Henry, uznałabym to za swoją życiową klęskę jako śpiewaczki. I, nie bójmy się tego słowa, jako kobiety. Za pańskie zdrowie, poruczniku!

      Brzęknęły kieliszki. Henry wypił i już po chwili poczuł, jak szampan rozgrzewa go, w koniunkcji z oczami Lindy wprawia w pogodny nastrój.

- To było wspaniałe przedstawienie – stwierdził, nieco już onieśmielony. – Przede wszystkim dzięki pani.

- Jest pan bardzo miły – odparła Linda, choć co do swojego wykonania miała zastrzeżenia.

- Była pani… jakaś taka… diaboliczna – wyznał. – Aż się boję.

Panna Dryden zareagowała kolejnym wybuchem perlistego śmiechu, żartobliwie zmarszczyła brwi.

- I bardzo słusznie! Lubię mężczyzn, którzy od początku traktują mnie z respektem. A poza tym, sam reżyser po kilku pierwszych spektaklach kazał mi interpretować bardziej groźnie, bo przeze mnie publiczność gotowa popierać Babilończyków, a nie o to w tej operze chodzi.

- Nie wolała pani w takim razie przyjąć roli Feneny?

- Abigail ciekawsza i ma o wiele więcej do zaśpiewania. Poza tym głównych ról mogę mieć ile chcę, a okazja, żeby wydać wyrok śmierci na tę amatorkę Blakeley, nie zdarza się codziennie.

- Ale na końcu prosi ją pani o wybaczenie.

- Sztuka wymaga wyrzeczeń, mój drogi. Czy wie pan, jakie to uczucie wstydzić się za cudzą nieudolność? Gdy panna Adela otwiera swój szanowny pyszczek, czerwienię się tak mocno, że prawie mi się charakteryzacja rozpuszcza.

- Proszę mi wierzyć, że lepiej mieć takiego przeciwnika, który niczym nas nie zaskoczy – przyznał Henry, wspominając swe doświadczenie bojowe.

- A ona właśnie mnie zaskakuje – prychnęła panna Dryden. – Kiedy mi się wydaje, że jakaś partia jest całkiem prosta i nie do zepsucia, Adela i tak potrafi ją spartaczyć.

- Wzbogaca więc przedstawienia o walor komiczny.

- Poruczniku, komedia nie wszędzie pasuje. Poza tym dla kogoś, kto wokalistykę traktuje poważnie i zawodowo, to nie jest śmieszne, tylko żałosne – Linda zapłonęła oburzeniem. – Ona te arie wprost morduje! I jeszcze uważa się za dobrą śpiewaczkę. Wie pan, czemu ja jestem dobra? Bo znam swoje ograniczenia. Technicznie daję z siebie wszystko, ale pod względem ekspresji nie pokazuję wszystkiego, co potrafię. Trochę zostawiam w rezerwie na wypadek, gdyby trzeba było zatrzeć złe wrażenie po jakichś wpadkach warsztatowych…

- Czy ktokolwiek w ogóle może odnieść złe wrażenie? – zapytał Vincent, nie mogąc oderwać spojrzenia od jej oczu.

        Linda, wyrwana z nurtu wściekłej filipiki przeciw nieudolnej koleżance po fachu, teatralnie uderzyła się dłonią w czoło, jakby coś sobie przypomniała.

- A propos spraw artystycznych – czy przybywa pan do mnie ze swoim fletem?

- Zapomniałem… – Vincent błyskawicznie posmutniał. – Miałem przynieść i na śmierć zapomniałem przez to wszystko. A tyle czasu ćwiczyłem… Grałem i wyobrażałem sobie, że pani słucha.

- Och, jest pan taki słodki, że mam ochotę zamknąć pana w piwnicy i nie wypuszczać – Linda przymknęła oczy, błysnęła białymi ząbkami, wdzięcznie składając podbródek na splecionych dłoniach. Henry uwielbiał ten jej gest, gwałtownie zaschło mu w gardle.

- No, czemu pan nic nie mówi? – zachęciła go, przerywając moment czystego urzeczenia.

Znów nalała, wznieśli toast, przechylili kieliszki. Vincent czuł się dobrze. Może jeszcze nie całkiem jak na swoim miejscu – Linda wciąż go trochę trwożyła – ale wystarczająco dobrze, żeby nie chcieć stąd wychodzić, a już zwłaszcza nie przejmować się, że za jakiś czas to spotkanie dobiegnie końca.

- A teraz – odezwała się Linda – proszę opowiadać, gdzie pan był, jak pana nie było.

- Pływałem po morzach i oceanach… no dobra, po jednym oceanie. Jeden niemiecki samolot zestrzeliłem, drugi uszkodziłem.

- Tylko dwa? – spytała panna Dryden z rozczarowaniem. – Myślałam, że przez ten czas chociaż z dziesięć…

- Gdyby wiedziała pani, jakie to niebezpieczne, cieszyłaby się, że chociaż te dwa mi się udało. No i jeszcze dwa okręty, ale o to już mniejsza.

Linda odchyliła się na oparcie krzesła, rozluźniła pozycję, dając Vincentowi do zrozumienia, że i on nie musi przy niej pozostawać spięty.

- Jest pan nieprawdopodobnie skromny, Henry – stwierdziła z uznaniem. – Zupełne przeciwieństwo mnie. Mówią, że przeciwieństwa się przyciągają. Co pan o tym sądzi?

- Pozwoli pani, że nie odpowiem, bo każda odpowiedź w kwestii przyciągania mnie przez panią musiałaby zostać wzięta za narzucanie się.

         Panna Dryden dotknęła dłonią obojczyka, przesunęła palcem po złotym naszyjniku.

- Proszę sobie zapamiętać, poruczniku, że gdybym nie chciała, żeby pan mi się narzucał, po prostu nie dałabym panu szansy. No więc jak, przyciągam pana czy nie?

- Gdyby mnie pani nie przyciągała, to nie byłbym teraz…

- Chcę to usłyszeć wprost! – przerwała mu brutalnie.

- Tak, Lindo, nigdy w życiu nikt nie przyciągał mnie tak mocno jak pani – wyznał Henry, sam nie dowierzając, że odważył się powiedzieć coś takiego; widocznie alkohol robił już swoje. – Dużo o pani myślałem, zwłaszcza wtedy, gdy było ciężko. Kiedy mnie zestrzelili…

- Jak to zestrzelili?! – oczy Lindy rozszerzyły się w przestrachu. – Chce pan powiedzieć, że naprawdę było tak źle?

- Skończyło się dobrze – uprzedził porucznik, zanim opowiedział, jak z Tonym zostali rozbitkami.

- Och, biedaku! – westchnęła ze współczuciem, wysłuchawszy jego historii. – To musiał być naprawdę ciężki rejs. No, chodź do mnie…

         Wyciągnęła dłoń ku jego twarzy. Vincent odruchowo szarpnął się w tył.

- Spokojnie, nie uderzę pana! – roześmiała się. – No wie pan, Henry, najpierw zawrócił mi pan w głowie, a teraz nie daje się nawet pogłaskać.

       Nie mogła wiedzieć, że ugodziła go w czuły punkt, nie ręką, a słowem. Jemu w dodatku zrobiło się wstyd, że zareagował tak gwałtownie. Zmieszał się, spuścił wzrok, czytał bez zrozumienia etykietę na butelce.

- Hej, poruczniku! – głos panny Dryden starał się dochodzić z oddali, trochę spoza mgły. – Czy wszystko w porządku?

      Vincent uniósł głowę, ponownie spojrzał w jasną twarz Lindy, tym razem przepełnioną życzliwym, kojącym ciepłem.

- Tak, w porządku. Nic mi nie jest – powiedział bez przekonania.

- Ach, Henry, Henry… Jest pan zupełnie inny niż to całe obleśne towarzystwo, które umizguje się do mnie co wieczór.

- To dobrze czy źle?

- Niech pan sam zgadnie! – odparła zaczepnie i rozmarzyła się. – Przy panu czuję się tak, jakbym znowu miała siedemnaście lat i spotykała się z ukochanym chłopcem przy fontannie w Weronie.

- Ja… To znaczy, Lindo… – Vincent zmieszał się całkowicie, próbując sobie daremnie przypomnieć, czy w wieku lat siedemnastu też miał tego rodzaju zajęcia.

- Co, nie lubi pan, kiedy mówię o tym, że kiedyś tam z kimś tam się spotykałam? – Linda zinterpretowała po swojemu jego reakcję. – Męska hipokryzja! Przecież pan też z pewnością nie jest aniołem, chociaż na takiego wygląda. Tam, na Cejlonie, w zasięgu pana wzroku wszystkie dobrze wychowane panny musiały padać jak zboże pod kosą.

       Henry spochmurniał jeszcze bardziej. Po pierwsze, istotnie było mu nieswojo myśleć o tym, że kiedyś ktoś inny miał zaszczyt być tak blisko z panną Dryden, bliżej niż on. Po drugie, wprawiły go we wstyd i zażenowanie wczorajsze myśli o poprzednich doświadczeniach z kobietami, mniejsza o to, że całkiem nieudanych, jego kosa ewidentnie wyszczerbiła się na granitowym głazie. Westchnął ciężko, choć, jakby nie patrzeć, Josephine istotnie na jego widok runęła.

       Zdał sobie sprawę, że jest w ciężkiej sytuacji. Jeżeli powie o narzeczonej, Linda nie będzie chciała go znać, jeżeli zaś nie powie, sprawa wyjdzie na jaw kiedy indziej. A wtedy ani od jednej, ani tym bardziej od drugiej nie będzie mógł oczekiwać miłosierdzia. Z drugiej strony – czy dla kogoś takiego jak ona nie warto przypadkiem zdobyć się na nowy początek?

Nagły spadek nastroju Vincenta nie uszedł uwagi Lindy. Zaniepokoiła się nie na żarty, dotychczasowi wielbiciele się tak nie zachowywali. Wstała z krzesła, podeszła do swego gościa.

- Co się stało? Henry, proszę natychmiast przestać się smucić! Bo inaczej sama się rozkleję razem z panem, a jestem ciągle w charakteryzacji, nie ma pan pojęcia, jak źle to będzie wyglądać…

        Chwyciła go za włosy, unosząc jego głowę do góry, by spojrzeć w wypełnione melancholią oczęta.

- Zakochałam się w tobie, głupcze – wyznała bezceremonialnie.

      Zanim Vincent zdążył jakoś zareagować, poczuł w ustach jej wargę, a rzęsy Lindy łaskotały go w policzek. Skapitulował bezwarunkowo przed pocałunkiem, którym go zaszczyciła, przed dłonią, która mierzwiła jego włosy.

- Nie powinnam tego mówić – szepnęła mu do ucha. – Od kobiet wymaga się, żeby były powściągliwe, wyniosłe i nie posiadały uczuć. Ale kiedy na ciebie patrzę, nie obchodzi mnie, czego się ode mnie wymaga. Jestem artystką, porca miseria!

         Henry czuł się całkiem nierealnie. O Josephine zapomniał, komu by się zresztą chciało pamiętać, była gdzieś na Cejlonie, tysiące mil stąd, obcy człowiek w ogóle… Ale pozostawała jeszcze jedna sprawa, o którą musiał zapytać, niepewność wprost go roznosiła.

- Lindo, czy… Czy mówi pani coś nazwisko Giordano?

- Skąd je znasz?! – wzdrygnęła się panna Dryden.

- Z Queenstown – odparł Henry bez zastanowienia, po czym jednak się zastanowił i poprawił: – Raczej z Cork.

- Ach tak… – pokiwała głową ze zrozumieniem. – Rzeczywiście, występowałam tam w zeszłym roku, potem jeszcze w Dublinie i chyba w Belfaście. Dalej o mnie gadają?

- Tak, to znaczy właściwie nie. Widziałem fotografię, więc trochę zasięgnąłem języka…

- Fotografia! Gdzie? – zaciekawiła się Linda.

- Wisiało w witrynie u fotografa.

- Ach, pamiętam! – panna Dryden uśmiechnęła się ze zrozumieniem. – Ta sesja zdjęciowa była całkiem udana. Fotograf sam prosił mnie o zgodę na wywieszenie mojego zdjęcia na wystawie. Powiedział, że na pewno będzie zwracać uwagę. I cóż? Wychodzi na to, że istotnie…

- Ale… Dlaczego Giordano? – Vincent ostrożnie, żeby przypadkiem nie zburzyć tej chwili szczęścia, powrócił do tematu, który go nurtował.

- To po matce – wyjaśniła spokojnie Linda. – Nazywała się Francesca Giordano, też była śpiewaczką, i to dość znaną, więc łajdak impresario wymyślił sobie, że w ten sposób przyciągnie publiczność. Co z tego, że głos miała mama zupełnie inny niż ja. Żal mi tylko trochę ludzi, którzy przyszli posłuchać altu, a trafili na sopran.

- Nikt, kto panią zobaczył na scenie, nie będzie żałował.

- Tylko na scenie? – Linda wesoło błysnęła oczami. – A za kulisami, na przykład?

          Wstała z krzesła, odstawiła na toaletkę pustą już butelkę po szampanie.

- Ja pana, broń Boże, nie wyganiam, ale obawiam się, że niedługo przyjdzie pan Long i każe nam się uprzejmie wynosić, bo musi już zamykać. Oczywiście nie wyobrażam sobie, żeby mnie pan nie odprowadził.

- Oczywiście – potwierdził Henry, który w tej chwili był gotów bez przesady spełnić każde jej życzenie.

- Pozwoli pan więc, poruczniku, że będziemy się zbierać. Proszę przez moment pilnować drzwi, a ja tymczasem przebiorę się z kostiumu w ubranie.

       Błyskawicznie zniknęła za parawanem. Vincent wstał i podszedł do drzwi, ale nie miał ochoty ich obserwować, był wszakże po służbie. Przymknął oczy, przypominając sobie w kolejności chronologicznej wszystkie najważniejsze zdarzenia tego wieczoru, wszystkie wymiany zdań, które były dla niego ważne… Z zamyślenia wyrwał go niespodziewany całus w sam czubek nosa. Henry gwałtownie otworzył oczy. Miał przed sobą Lindę w codziennym żakiecie i spódnicy. Nie miała charakteryzacji, jej twarz wyglądała bardziej zwyczajnie, ale nie mniej urzekająco.

- Dalibóg, gdybym dwa lata temu wiedziała, że poznam kogoś takiego jak pan – przemówiła, chwytając jego dłonie – nie planowałabym bezsensownych wyjazdów do Trypolisu, tylko od razu zwiedziłabym Cejlon.

          Henry westchnął.

- Lindo, na całej wyspie nie ma wystarczająco dobrych teatrów dla pani talentu.

- To i nie musiałabym się obawiać konkurencji – panna Dryden zmrużyła oczy. – Byłabym jedyną gwiazdą w całym Kolombo, Trincomalee czy Pompaweli.

- Przepraszam, gdzie?

- Jak to, nie słyszał pan o Pompaweli? – zdumiała się Linda. – To przecież dość znane miasto.

- Od zawsze interesowałem się geografią – wyznał Henry. – Jako dziecko studiowałem mapy Cejlonu tak dokładnie, że znam położenie każdego miasta, a w Prowincji Centralnej nawet większych wiosek. Ale o czymś takim jak Pompaweli pierwsze słyszę.

- Podobno jest tam znana świątynia bogini miłości…

- Nigdy nie słyszałem. Pewnie sama to pani wymyśliła.

- Tak, przyznaję się, wymyśliłam, żeby zrobić na panu wrażenie. No dalej, proszę mnie za to ukarać jak najmocniej – i nadstawiła usta do pocałunku.

        Vincent nachylił twarz ku owemu metaforycznemu pąkowi róży, nie przeczuwając, że wchodzi prosto w pułapkę. Ledwo ich wargi zetknęły się ze sobą, panna Dryden złapała porucznika za głowę, aby przypadkiem jej nie uciekł. Całowała tak mocno, namiętnie i żarłocznie, że Henry nawet nie zdawał sobie sprawy, że to możliwe. Próbował desperacko nadążać za jej czułościami. Nie wiedział, co zrobić z dłońmi, przekładał je bezradnie z ramion Lindy na jej biodra i z powrotem, aż w końcu zaczęły błądzić po jej plecach. Czuł orzeźwiający zapach jej perfum, wplątywał palce we włosy…

        Linda była od niego niższa, musiała czasem wspinać się na palce. Aby ułatwić sobie zadanie, zarzuciła nogę na biodro Vincenta. Poczuł, jak uderza w niego fala niewyobrażalnego gorąca, zdało mu się, że słyszy trzeszczenie napinającego się materiału pończochy. Jego dłonie przestały błąkać się jak zagubione owce i zamknęły pannę Dryden w mocnym uścisku. Ta bez ostrzeżenia postąpiła z drugą nogą tak samo jak z pierwszą, zawisając na ramionach i biodrach Henry’ego całym swoim ciężarem, jakże mu w tym momencie drogim. Wystraszył się, że jej nie utrzyma, zrobił parę kroków, by oprzeć się o ścianę. Nadobna sopranistka, ściśnięta nagle między porucznikiem a ścianą, wydała głębokie westchnienie, ale nie przestała obsypywać jego twarzy pocałunkami. Jedna z jej dłoni wsunęła się dyskretnie pod jego kurtkę.

- Czy jestem wspaniała, poruczniku? – wyszeptała Linda żarliwie.

- Najwspanialsza – tylko tyle był w stanie powiedzieć Henry, zanim znów zatkała mu usta swoimi. Przemknęła mu przez głowę niejasna myśl, że od tego wieczora będzie nowym człowiekiem, cokolwiek by to miało znaczyć.

Wtem ich usta rozdzieliły się, panna Dryden gwałtownie odrzuciła głowę do tyłu. Vincent słyszał jej gorący oddech, tkanina żakietu i bluzki była jedynym, co dzieliło jego dłonie od rozpalonego ciała. Szyja, kształtna i ponętna, kusiła, więc schylił się i ucałował napiętą skórę na krtani.

- Nie tu – szepnęła Linda. – Z boku…

         Nie trzeba było dwa razy powtarzać. Henry przywarł do miękkiej, drżącej skóry z prawej strony jej szyi. Był przekonany, że zaraz oszaleje. Gdyby nie zamknął oczu, aby w pełni rozkoszować się szyją Lindy, wówczas spostrzegłby, jak szeroki, naturalny uśmiech budzą w niej jego starania, a wtedy już na pewno straciłby rozum.

          Linda rozpięła górne guziki bluzki i nagle, bez ostrzeżenia, z całej siły wtuliła twarz Henry’ego w swój dekolt. To już było dla niego zbyt wiele wrażeń. Zachwiał się i oboje zsunęli się nieuchronnie po ścianie na ziemię, na miękki dywan. Nie przeszkodziło im to w dalszym cieszeniu się swoim tak długo wyczekiwanym towarzystwem. Linda zawładnęła Henrym bez reszty, ale, ku swojemu zaskoczeniu, sama poczuła się zdobyta.

        Na moment przestali się szamotać, leżeli spokojnie na dywanie, patrząc sobie w oczy. Zegar nie kłamał, trzeba było wychodzić. Panna Dryden podniosła się, by iść po płaszcz, lecz najpierw nachyliła się jeszcze nad Henrym.

- Poruczniku, czy zostanie pan moim chłopcem? Brzmi to może niezbyt poważnie, ale jest większym zaszczytem niż kochanek, bo wiąże się z wzajemnością…