Rozdział 32. Kuzynki

Emily szła nieśpiesznie polną drogą, ciesząc się atmosferą wczesnego wieczoru. Po obu stronach aż po horyzont rozpościerały się świeżo zaorane pola, kojący zapach ziemi wypełniał powietrze. Granatowe niebo tchnęło spokojem, a za zakrętem, o jakieś pół mili, od jego tła odcinała się ciemną plamą sylwetka wiatraka.

- To moje ulubione miejsce – stwierdziła Emily, wskazując młyn laską. – Lubię tu przychodzić.

- Ja też – odpowiedział Tony.

Spojrzała na niego z niepewnością: skąd niby miałby znać tę okolicę? Kapitan uśmiechnął się ciepło, choć dyskretnie. Jego usta pozostały niemal nieruchome, ale oczy emanowały wszystkim, czego pragnęła. Do tego stopnia się w nie zapatrzyła, że wtem źle postawiła swą krótszą nogę i poczuła ból w kolanie.

- Nie mogę dalej – jęknęła bezradnie.

- Spokojnie…

Scolding podszedł bliżej. Emily zarzuciła mu rękę na bark, a on z wrodzoną łagodnością objął jej plecy. Zanim się spostrzegła, Tony wziął ją na ręce i zaczął nieść.

Tak! Nie myliła się i nie miała omamów. Niósł ją na rękach, a ona czuła, że jest niezmiernie lekka, nie przyczynia mu żadnego wysiłku. Usta Emily mimowolnie zbliżyły się do twarzy Tony'ego, a pocałunek, który potem nastąpił, okazał się czymś tak niezachwianie logicznym, a przede wszystkim tak słodkim…

- Kocham pana i chcę za pana wyjść – wyszeptała mu do ucha. – Najlepiej od razu.

Wstrzymała oddech w oczekiwaniu na odpowiedź Tony'ego. Ale zanim otworzył usta, ona sama otworzyła oczy i ujrzała… sufit. Była siódma rano.

Po przebudzeniu Emily wiele minut leżała bez ruchu, wpatrując się niewidzącym wzrokiem w lampę na suficie. Powinna się cieszyć, że tym razem nie przyśnił jej się żywy trup goniący ją po lesie, lecz miała szansę choćby tylko we śnie zobaczyć drogiego Tony'ego. Jak by nie patrzeć – sama korzyść! Ale z drugiej strony – czuła się taka szczęśliwa, a potem się okazało, że to nie było prawdziwe… Ku jeszcze większej konfuzji, ból prawej nogi był całkiem realny, jakby po stłuczeniu.

Czuła smutek. Od czasu Swansea regularnie z Tonym korespondowali, a ich listy były przepełnione uczuciem, jednak co innego przeczytać list, a co innego spotkać nadawcę we własnej osobie. Kapitan Scolding od ponad miesiąca stacjonował zaś na Morzu Śródziemnym i nic nie wskazywało, żeby miał szybko wrócić. Odleciał na zimę do ciepłych krajów…

Panna Knight ubrała się i zeszła na dół. Na schodach, prawie u samego ich dołu, zachwiała się i omal nie spadła; zapowiadało się, że ból nogi jeszcze potrwa. W kuchni trwała już praca, ale salon, do którego przez rozchylone zasłony wkradało się poranne słońce, wciąż zdawał się drzemiący. Matka wstała wcześniej i najwyraźniej udała się na obchód gospodarstwa.

Emily siadła do pianina i zaczęła grać. Nie uważała się za wybitną pianistkę, ani nawet ponadprzeciętną, poza tym o wiele bardziej wolała się realizować literacko, lecz teraz czuła się zbyt rozbita, aby pisać. Grała niemal mechanicznie melodie, które jej akurat przyszły do głowy i jakieś przypadkowe pasaże, nie przejmując się kiksami i fałszywymi nutami. Chodziło jej o uporządkowanie myśli, a nie o żadną wirtuozerię. Kiedy czuła, że jej myśli brną w ślepy zaułek, bezlitośnie i ordynarnie waliła w klawisze, jakby chciała siłą odetkać zator.

Do napisania miała sporo. W kraju i na świecie działo się tyle, że czuła się zobowiązana zająć stanowisko, więc co jakiś czas wysyłała listy do prasy. Poza tym miała już gotową powieść o przygodach profesora Seapa i jego tybetańskiego lokaja, a w przygotowaniu pół zeszytu zapisków do kontynuacji. Należało też napisać do ojca, którego batalion od kilku miesięcy przerzucano z Francji na front mezopotamski. I nie zapominać o Tonym, wysłać mu wreszcie fotografię, którą Emily zrobiła specjalnie dla niego przed paroma tygodniami…

Na dłuższą metę nie dało się ukrywać przed matką, że kapitan Scolding nie jest znajomym jak każdy inny. Początkowo Emily zamierzała poprosić, aby przysyłał listy do Caerphilly na poste-restante, na takiej samej zasadzie, na jakiej korespondowała z prasą i potencjalnymi wydawcami, ale w końcu odrzuciła ten pomysł. Mildred Knight już i tak wiedziała, że ów nadzwyczajny oficer pisuje listy do jej córki. Fakt, że w ostatnich miesiącach nadchodziły one z coraz większą regularnością, znacząco matkę uspokoił. Widząc, że sprawa najwyraźniej znalazła się na dobrej drodze, nie zawracała już Emily głowy uwagami o „ułożeniu sobie przyszłości”, a nawet w chwaleniu kapitana była trochę bardziej powściągliwa niż dotychczas.

Tymczasem panna Knight wiele czerpała z tej znajomości. Sytuacja pomiędzy nią a Tonym była stabilna i to dawało jej spokój wewnętrzny. Łatwo było myśleć, że musiała poświęcić nogę, aby odnaleźć miłość, Emily jednak była racjonalistką i nie poddawała się tak mistycznym myślom, tej „ścieżce na skróty dla mózgu”, choć niewątpliwie była kusząca.

A cóż przyszłość? Emily nie czuła się gotowa na ślub, myśl o tak przełomowej zmianie budziła u niej zimny pot. Pewnie kiedyś przyjdzie taka chwila, że poczuje się gotowa, ale najpierw musi sama coś osiągnąć na własny rachunek. Choćby wydać powieść. Albo dwie. A gdyby się okazało, że to jeszcze potrwa… Wieczne narzeczeństwo? Właściwie czemu nie?

- A co to za okazja? – rozległ się nagle głos matki za jej plecami. – Od roku nie siadłaś do pianina sama z siebie!

- Czuję się melancholijnie, proszę mamy – odparła Emily, nie przerywając grania.

Pani Mildred nasłuchiwała przez moment, krzywiąc się od ewidentnych fałszów.

- Chyba jest trochę rozstrojone – zauważyła. – Musimy wezwać fachowca.

- Naszego stroiciela wzięli do armii, trzeba będzie poszukać gdzie indziej.

- Ten pobór nam potrzebny jak garbatemu siodło – stwierdziła matka z rezygnacją. – Nie będzie komu robić na polach. Wujowi w zeszłym tygodniu dwóch parobków zabrali.

- Jak to? Przecież ma kontrakt na konie dla wojska, powinni go oszczędzić.

- Dlatego wzięli tylko dwóch – wyjaśniła pani Knight. – Przedtem, jak wojna wybuchła, to trzej sami poszli. Wuj mówi, że więcej pracowników nie puści, choćby miał grzywnę płacić. A teraz jeszcze za Evansa się zabierają.

Usiadła przy stole, kontrolnie zerknęła na drzwi, czy nie widać służącej ze śniadaniem.

- Muszę jechać na posiedzenie trybunału – oznajmiła. – Przemówię im do rozumu, żeby dali Evansowi zwolnienie.

- Nie powinien sam się tam stawić? – zdziwiła się Emily.

- Zawsze to lepiej, kiedy przemówi za nim szanowana obywatelka i oficerska żona, niż żeby miał sam świecić oczami. A przy okazji kupię co trzeba. Pojedziesz ze mną?

- Na posiedzenie? – upewniła się Emily z niepokojem.

- Nie, nie wydaje mi się, żebyś i ty była jeszcze potrzebna w tej sprawie. Jeśli dżentelmeni z trybunału nie uwierzą mnie, to niby komu? Możesz obejrzeć w sklepie rękawiczki, iść na pocztę albo co chcesz. Ale nie odchodź za daleko, w razie gdyby coś im nagle strzeliło do głowy. A teraz zjedzmy śniadanie, już nadchodzi.

Do salonu weszła Iris, postawiła na stole posiłek i herbatę, a potem zawróciła po drugą porcję. Emily wstała od pianina i starając się ignorować ból, ruszyła do stołu.

- Jak twoja noga, kochanie? – zaniepokoiła się pani Mildred. – Wydaje mi się, że znów mocniej utykasz.

- Trochę stłuczona, proszę mamy – odpowiedziała Emily. – Musiałam przez sen kopnąć w ścianę.

Po przyjeździe do Caerphilly okazało się, że w kolejce do trybunału służby wojskowej czeka już siedmiu mężczyzn z wnioskiem o zwolnienie od poboru. Czterej z nich, subiekt, pomocnik murarski i dwaj górnicy, wyglądali na poborowych, zaś pozostali, obywatele słuszniejszego wieku i postury, przyszli, tak jak pani Knight, wstawić się za krewniakami czy podwładnymi.

Matka oznajmiła, że na pewno poradzi sobie sama, więc Emily, uspokojona, że nie musi brać udziału w tych wszystkich procedurach, poszła przejść się po mieście i załatwić inne sprawy. Szofer Evans, przyczyna zamieszania, nic sobie z nie robił z powagi swojego położenia i ze stoickim spokojem wkładał do bagażnika kolejne zakupy.

Wykonawszy sprawunki, panna Knight udała się jeszcze na pocztę, aby odebrać oczekującą korespondencję. Ku jej wielkiemu rozczarowaniu kolejne wydawnictwo odrzuciło jej rękopis, ale za to na niwie prasowej wszystko biegło jak  należy i nawet dostała przekazem wierszówkę za ostatni esej. Gdyby tylko matka wiedziała…  To był prawdziwy powód, aby  utrzymywać tajemnicę, a nie korespondencja z kapitanem Scoldingiem. Dla niego zresztą też coś od razu przygotowała – całą paczkę specjałów z cukierni, która oferowała gotowe przesyłki dla żołnierzy na froncie.

Luty tego roku był wyjątkowo łagodny i deszczowy, choć w Szkocji podobno zdarzały się jednak burze śnieżne. W tę środę deszcze zrobiły sobie przerwę, Emily wybrała się więc na przechadzkę po mieście. Słońce na chwilę wyszło zza chmur i świeciło jej w twarz.

Spacer nie potrwał długo, bowiem panna Knight szybko poczuła się zmęczona. Jak zwykle przeceniła siły, a poranne stłuczenie znów o sobie przypomniało. Usiadła zatem na ławce i wyjęła z torebki powieść Catherine Michelson „Ustronie Domiceli”. Czegoś tak otchłannie złego nie czytała już dawno, ale skoro ostatni felieton panny Partridge w „Modern Herald” stanowił apologię pogardzanej „literatury dla kucharek” („To chyba dobrze, że kobiety z klasy pracującej też mają co czytać, i to jeszcze tanio!”), Emily uznała, że musi się z tym zjawiskiem zapoznać bliżej. W miarę lektury nabierała przekonania, że z tym akurat dziełkiem zapoznawać się nie powinien nikt. „Ustronie Domiceli” z jednej strony dawało do zrozumienia, że kobieta bez mężczyzny znaczy mniej niż nic, z drugiej – mężczyzn przedstawiało jako bandę zaślepionych instynktami, za to pozbawionych inteligencji, niewiernych i brutalnych kozłowieprzy. Wszystko to zaś było napisane językiem wołającym o pomstę do nieba. Panna Knight podejrzewała, że niejeden spośród sipajów ojca o wiele lepiej władał angielszczyzną.

Dlaczego takie byle co sprzedawało się w tysiącach egzemplarzy, podczas gdy czwarte już wydawnictwo odesłało Emily rękopis z podziękowaniem i adnotacją, że nie jest zainteresowane? Mogłaby wprawdzie spróbować z wydawcami powiązanymi z „Modern Herald” – słowo Eleonory Partridge otwierało niektóre drzwi – ale to by było pójście na łatwiznę. Poza tym dzieje profesora Seapa miały charakter rozrywkowy i popularny, a oni tam woleli bardziej artystyczny rodzaj twórczości.

- Emily? Emily Knight? Poznałam!

Podniosła wzrok znad potwornej powieści. Z prawej nadchodziła młoda kobieta w palcie z brunatnego weluru z futrzanym kołnierzem. Miała niemal sześć stóp wzrostu, a spod szerokiego kapelusza włosy lśniły w południowym słońcu jak fale roztopionej miedzi.

- Cordelia? – zapytała Emily niepewnie.

Zamiast odpowiedzi dawno niewidziana kuzynka z szerokim uśmiechem rzuciła się na nią i porwała ją w ramiona, ściskając Emily z taką radością, że wręcz podniosła ją na chwilę w powietrze. Niestety, panna Knight, postawiona z powrotem, oparła ciężar ciała na prawej nodze. Zachwiała się, syknęła z bólu, złapała krewną za rękaw, by nie upaść.

- Cordelio, miej litość! – powiedziała. – Też się cieszę, że cię widzę, ale jestem teraz kaleką…

- Co się stało? – zaniepokoiła się kuzynka.

- Wypadłam z wozu i trochę mnie połamało.

- Och, współczuję…  – Cordelia dopiero teraz dostrzegła parasolkę-laskę spoczywającą na ławce.

- Ty za to wyglądasz nadzwyczajnie – Emily zamaskowała swoje zaskoczenie komplementem, z lekką zawiścią patrząc na jej ogniście rude loki.

Nie widziały się, od kiedy miała niecałe czternaście lat. Cordelia Harris, kuzynka ze strony ojca, była starsza od Emily o ponad dziesięć miesięcy, ale biorąc pod uwagę, jak wyrosła od tamtego czasu, ktoś postronny mógłby oszacować różnicę wieku między nimi na pięć lat. Nie tylko była od panny Knight niemal o głowę wyższa, ale w ogóle wszystko miała większe. Nie tylko ubierała się modnie i stylowo, ale zachowała swą dawną bezpośredniość. Emily, choć sama była dość wysoką panną, czuła się przy Cordelii dziwnie onieśmielona.

- Cóż to, masz może kłopoty finansowe, że w lutym przesiadujesz na ławce zamiast iść do restauracji? – uśmiechnęła się kuzynka. – Bez urazy.

- Nic z tych rzeczy, tylko spacerowałam – odparła panna Knight uprzejmie. – Przyjechałyśmy z matką do miasta, ja już załatwiłam swoje sprawy, a teraz na nią czekam.

- To może poszłybyśmy coś przekąsić? Opowiesz mi, jak tam żyjecie…

Kuzynki udały się do cukierni, zamówiły po kawie i ciastku.

- Coś mnie dziś plecy bolą – mruknęła panna Harris, zajmując miejsce na krześle.

- Nie trzeba było mnie podnosić – odparła Emily.

- Nie, już wcześniej to czułam. Może mam niedobry gorset albo muszę wymienić materac.

- Wróciłaś do Walii na stałe?

- Niekoniecznie. W Londynie teraz niespokojnie, zeppeliny latają, więc postanowiłam przeczekać na prowincji.

- U nas też władze już się szykują na wypadek nalotów – stwierdziła Emily, przypominając sobie przeczytane w gazecie sprawozdanie z posiedzenia rady miejskiej. – To znaczy na razie sprzeczają się, jak te przygotowania miałyby wyglądać i kto będzie za nie odpowiedzialny.

- Ale do was raczej zeppeliny nie dotrą. Nasi dzielni lotnicy zatrzymają je jeszcze nad Londynem. No, czemu się nagle tak uśmiechnęłaś?

- Nic takiego. Cieszę się, że… jest ktoś, kto nas broni – wyjaśniła panna Knight. – Przyjechałaś sama czy z kimś z rodziny?

- Sama, ojciec musiał zostać w Londynie. Bank of England to nie jest robota, którą można rzucić z tak błahego powodu jak bomby spadające na głowę. Billy jest oficerem w Indiach, jako terytorialny, a mój narzeczony też walczy za króla i ojczyznę, więc radzę sobie sama. Dorabiam lekcjami rysunku. Za dwie godziny jestem umówiona u uczennicy.

Emily spojrzała na kuzynkę z podziwem. Oto kobieta, która umie o siebie zadbać i nie jest prawie od nikogo zależna! Gdyby tak sama mogła osiągnąć taki stan… I niewątpliwie kiedyś osiągnie, niech no tylko znajdzie wydawcę.

- Masz narzeczonego? – zauważyła. – Gratuluję.

- A co z tobą, droga kuzynko? – Cordelia spojrzała na nią badawczo. – Siedzisz na tej dzikiej prowincji między owcami a górnikami, wielkiego świata nie widzisz… Trzeba cię trochę rozruszać, żebyś kogoś poznała.

- Czemu zakładasz, że już nie poznałam? – zapytała Emily zaczepnie.

- Doprawdy? – ucieszyła się panna Harris. – Pierścionka nie nosisz…

- Bo to nie narzeczony. Ale na dobrej drodze.

Emily nie wiedziała dokładnie, czemu nagle postanowiła się zwierzyć. Z jednej strony Cordelia peszyła ją swoją wylewnością i ciekawstwem, ale z drugiej – panna Knight chyba pragnęła w końcu podzielić się z kimś swoimi przeżyciami sercowymi, a przy tym pokazać kuzynce, że nie jest od niej gorsza.

- Ach tak…  – westchnęła Cordelia. – Pamiętam, że w dawnych czasach byłaś strasznie nieśmiała. A jednak ci się udało. Kim jest ten szczęśliwiec?

- Jest…  – Emily zawahała się – brawym kapitanem.

- Jakim?

- Tak o nim mówi Rosjanin, który mieszka u wuja Roberta.

- Co się w tej Walii wyprawia? Ty masz narzeczonego, który nie jest narzeczonym, wuj Robert ma Rosjanina… Muszę was kiedyś odwiedzić. No, powiedz mi coś o nim.

Emily opowiedziała więc Cordelii pokrótce o znajomości z Tonym. Starała się trzymać suchych faktów, nie wchodząc w szczegóły swoich przeżyć wewnętrznych, ale i tak nie zdołała ukryć przesączającego się między wierszami czystego zauroczenia.

- Mój Boże, Emilko! – westchnęła panna Harris z zachwytem. – Takiego kawalera zdobyłaś, a nikomu się nie chwalisz?
- Nie chwalę się, ale też się specjalnie nie kryję. Matka wie o jego istnieniu i jest zadowolona.
- Samo istnienie to za mało! Powinnaś jednoznacznie dawać do zrozumienia, że on jest twój.

- Dlaczego?

- A gdyby tak chciał odejść? Jaki miałabyś dowód, że w ogóle byliście razem? Właściwie jeszcze nie całkiem go zdobyłaś. Zakochać się łatwo, a potem zostajesz ze złamanym sercem albo czymś jeszcze gorszym…

- Tak się nie stanie. Jemu na mnie zależy.

- Z pewnością. Ale czy na pewno tylko na tobie? Z marynarzami trzeba uważać.

- Czy ty coś insynuujesz? – panna Knight poczuła nagła niechęć.

- Skądże znowu! Tylko się o ciebie troszczę i dzielę moim doświadczeniem – Cordelia uśmiechnęła się szeroko. – Tak się składa, że mój narzeczony też jest oficerem marynarki. I jak teraz udowodnisz, że twój ukochany i mój ukochany to nie ta sama osoba?

- Nie piszesz przypadkiem jakichś książek pod pseudonimem? – Emily starała się zachować obojętny ton, choć nie podobała jej się ta rozmowa.

Panna Harris zignorowała pytanie, sięgnęła do torebki.

- Bez obawy, sama zobacz – powiedziała, podając kuzynce zdjęcie.

Emily ku sporej uldze stwierdziła, że nie Tony widnieje na fotografii. Cordelia w jasnej jedwabnej sukni siedziała na ławce na tle malunku przedstawiającego idylliczny staw. Przy niej – porucznik Royal Navy, chyba niższy od niej, w galowym surducie. Trzymali się za ręce i wyglądali na szczerze zadowolonych swoim towarzystwem.

- Od dawna jesteście zaręczeni?

- Nieco ponad rok – stwierdziła Cordelia. – Ricky jest całkiem milutki, ale teraz nie ma go w kraju. Trochę się zdziwi, nie zastając mnie w Londynie, ale cóż, im dłużej będzie tęsknił, tym chętniej do mnie wróci.

- I to niby on jest taki niestały w uczuciach?

- Niech by tylko spróbował! Całkiem dobrze nad nim panuję. A ty?

- Wolę osiągnąć porozumienie niż panować.

- Ach, kochana Emilko, jakże urocze z ciebie stworzenie i jak bardzo oderwane od prawdziwego życia. Porozumienie? Mężczyźni są mniej skomplikowani, niż się zdaje. Trzeba nimi umiejętnie kierować, a zrobią wszystko, czego pragniesz. Ot i całe porozumienie.

- Pozwól, że ze swoim wybrańcem będę postępować w sposób, który do tej pory się sprawdzał – Emily wreszcie wyraziła niezadowolenie z kierunku tej rozmowy.

- W porządku – Cordelia odstąpiła od ciągnięcia tematu. – Twój kawaler, twoje zasady. Ale gdybyś miała z nim jakiekolwiek kłopoty, zawsze możesz mi się zwierzyć, ja cię wszystkiego nauczę. Powiedz w takim razie, o co chodzi z tym Rosjaninem…

Kilka godzin później Mildred Knight z córką – i, rzecz jasna, Evansem, który wywinął się od poboru, nawet nie stając przed trybunałem – wracała do Aberlogwyn.

- Najgorszy był ten pułkownik – mówiła pani Knight. – Uparł się, że szofer musi iść, bo to fach potrzebny w armii, a ja mogę zatrudnić nowego. Ale im powiedziałam, że od trzech miesięcy szukam innego człowieka o takich kwalifikacjach i nikt się nie zgłasza. W gazetowych sprawozdaniach ludzie tak zawsze mówią i działa. No i na ciebie się powołałam, to też pomogło ich przekonać.

- Jak to? – nie zrozumiała Emily.

- Powiedziałam, że moja córka jest inwalidką i bez szofera będzie praktycznie skazana na pustelnictwo.

- I rzeczywiście pomogło?

- Dali Evansowi odroczenie na pół roku. Szkoda, że nie całkowite, ale najwyżej za pół roku się wymyśli co innego. A ty co robiłaś? Poszłaś przynajmniej coś zjeść?

- Tak, byłam w cukierni u Owensa. Reklamował się w gazetach, że oferuje gotowe paczki dla żołnierzy na froncie, więc od razu zamówiłam dla kapitana Scoldinga. Osiem szylingów sześć pensów.

- To bardzo uprzejmie z twojej strony – pochwaliła matka. – Pan kapitan na pewno to doceni.

Emily spojrzała przez okno. Nad wzgórzami, w przeciwnym kierunku, ciągnęły chmury, z których zaraz znowu miał lunąć deszcz.

- Cordelia jest w mieście - powiedziała.

- Która Cordelia? Harris? Znudził jej się Londyn?

- Uciekła przed nalotami i prowadzi w Caerphilly lekcje rysunku.

- Można by ją kiedy zaprosić. Na pewno potrzebuje pomocy.

- Wydawało mi się, że mama nie za bardzo ją lubiła – przypomniała Emily. – A wręcz mówiła mama, że Cordelia nie jest dla mnie wzorem do naśladowania.

- Lubić kogoś a mu pomagać to zupełnie inna para kamaszy.

- Chyba kaloszy.

- Wszystko jedno.

Zamilkły i przez chwilę słychać było jednostajny pomruk silnika, zza którego od czasu do czasu przebijało wycie wiatru. W jednym z takich momentów Emily wzdrygnęła się.

- Właściwie powinnam była wysłać mu jeszcze coś ciepłego – powiedziała. – Jakiś sweter, kalesony, szalik…  

- Czyś ty zwariowała? Panna, dżentelmenowi, kalesony? Co on sobie o tobie pomyśli?

- Że o niego dbam.

- Naprawdę musisz zacząć więcej wychodzić do ludzi – westchnęła pani Knight. – Nie martw się, da sobie radę. Ojciec przecież niedawno pisał: tam u nich jest taka pogoda w lutym, jak u nas w listopadzie.