Rozdział 45. Zaległe listy

Emily stanęła w drzwiach na werandę i nagle poczuła, że niebezpieczeństwo nadchodzi. Ledwo zdążyła sięgnąć do kieszeni, gdy jej nos eksplodował, a wraz z nim cała głowa. I tak trzy razy z rzędu.

Takie właśnie było jej szczęście kobiety fatalnej. Na parę dni przed Wielkanocą i ponad tydzień przed uroczystym przyjęciem urodzinowym, które miał zaszczycić sam kapitan Scolding, złapała przeziębienie gdzieś na wzgórzach. Była to przypadłość nieporównanie łagodniejsza od połamanej nogi i żeber, ale i tak uciążliwa. Zwłaszcza dziś: od samego przebudzenia pannę Knight uparcie ćmiła głowa, a kichnięcia bezlitośnie potęgowały ból.

Miała nadzieję, że przez tydzień jej przejdzie. Mimo wszystko wolałaby, aby Tony oglądał ją w gipsie niż zakatarzoną… ale najpierw musi się jeszcze przemęczyć. Nie tylko zresztą ona. Przed dwoma dniami kierowca Evans struł się czymś i wyglądało na to, że nie tylko nie będzie w stanie w niedzielę zawieźć pań z Aberlogwyn do kościoła, ale całe święta spędzi, za przeproszeniem, w ustępie, a w najlepszym razie na surowej głodówce.

Trzymając się ściany, bo laskę zostawiła na górze, Emily dotarła do stolika i opadła na plecione krzesło. Była wczesna pora, ale Iris już podała śniadanie, a matka poszła na obchód gospodarstwa.

Noc z piątku na sobotę była ciężka. Nie dość, że aż do drugiej panna Knight przeżywała męki Tantala za sprawą swego nosa – zbyt zakatarzona, żeby zasnąć, i zbyt wykończona, żeby robić cokolwiek innego – to jeszcze, kiedy w końcu podkradł się ku niej podstępny Morfeusz… powróciły TE sny.

Na szczęście nie pamiętała wszystkich snów tej nocy, ale w ostatnim z nich, tuż nad ranem szła przez londyński Trafalgar Square. W pewnej chwili uniosła głowę, by spojrzeć w twarz wybitnego wodza marynarki brytyjskiej. Ale zamiast admirała Nelsona na kolumnie stał rozkładający się trup i spoglądał na nią pustymi oczodołami.

Serce podeszło Emily do gardła. Chciała spytać przechodniów, czy widzą to samo co ona, ale ilekroć próbowała do kogoś podejść, ludzie schodzili jej z drogi, unikali jej. Chociaż szli wolno, wręcz wlekli się noga za nogą – żadną miarą nie mogła ich dogonić, a trzeba tu wspomnieć, że we śnie miała obie nogi zdrowe. Dopiero za którymś razem przechodzień w kapeluszu zwrócił na nią uwagę i zaczął się odwracać, bardzo powoli, tak, aby mogła go ujrzeć w całej jego grozie. To był znowu on, białe kości przeświecały przez przegniłą skórę, cienki muślin białej pleśni rozlewał się po sparciałej marynarce. Rozpadającymi się palcami trup złapał ją brutalnie za gardło. Emily, z trudem walcząc o każdy kolejny łyk powietrza, niespodziewanie usłyszała natarczywe krakanie wron…

Obudziła się z zimnym potem i nieprzytomnie bijącym sercem, ale gdy otworzyła oczy, wlało się w nie łagodne światło poranka. Faktycznie się trochę dusiła, ale to znów przez ten katar, a na domiar złego obróciła się przez sen do jakiejś dziwnej pozycji i poduszka uciskała jej gardło. Przy śniadaniu nie czuła już takiego lęku jak we śnie, ale i tak była niespokojna.

Machinalnie dotknęła włosów i skrzywiła się. Nie wzięła laski, zapomniała się uczesać, założyła na siebie pierwsze, co jej w ręce wpadło, a jest dopiero ósma rano. Ile rzeczy jeszcze dziś zdąży zrobić nie tak?

Patrzyła w zamyśleniu na wzgórza i wijącą się wśród nich drogę. Już za tydzień, i kilkanaście godzin, kapitan Anthony Scolding przyjedzie z tamtej strony, przyjedzie prosto do niej i nareszcie weźmie w ramiona. Potrzebowała tego… i on tak samo. Czytając listy od Tony’ego, Emily odnosiła wrażenie, że nie jest szczęśliwy. Nie pisał wprost o swoich bolączkach, ale ona umiała czytać między wierszami. Jeśli nawet próbował coś przed nią ukryć – nie całkiem mu wychodziło. Oby siła miłości stała się wzajemnym lekarstwem dla nich obojga.

Ale na razie trzeba spróbować przeżyć ten tydzień. Może katar szybko przejdzie. Może sny nie będą się powtarzać.

- Niech on już w końcu przyjedzie… – westchnęła.

- Aż tak bardzo brak mężczyzny w twoim życiu? – rozległ się głos za jej plecami. – Wyraźnie czujesz wiosnę.

Cordelia Harris w kremowej bluzce z żabotem i prostej jasnoszarej spódnicy wyszła na werandę. Usiadła przy stoliku naprzeciwko Emily i zaczęła zaplatać włosy. Panna Knight nie mogła powstrzymać się przed podziwianiem rudych loków kuzynki. Te fale lśniącej miedzi, spływające na jej ramiona, czyniły ją, niczym sztandar, rozpoznawalną z daleka i tak wspaniałą, że Cordelia w ogóle nie potrzebowałaby żadnych innych ozdób. W gruncie rzeczy nie ubierała się w jaskrawe barwy i rzadko kiedy nosiła jakąkolwiek biżuterię prócz pierścionka i kolczyków, bo włosy wystarczały za wszystko. Przez kontrast z krewną Emily jeszcze bardziej zdała sobie sprawę, jak bardzo jest rozczochrana po ciężkiej nocy.

- Jesteś trochę bezczelna, Cordelio.

- Och, przepraszam. Życie w stolicy zrobiło ze mnie cyniczną żmiję. Londyn to istne gniazdo zbrodni i występku. Nie to, co u was na wsi, gdzie powietrze jest czyste, pasterze grają nimfom na fujarce i wyplatają dla nich paski z bluszczu, a z pokolenia na pokolenie przekazuje się nieskażone tradycyjne cnoty, tylko czasem ktoś się powiesi albo ktoś kogoś zadźga widłami.

Emily poczuła ścisk w piersi, odruchowo uderzyła pięścią w blat, aż herbata w filiżance zafalowała.

- Cordelio, na litość boską, czy ty naprawdę nie pamiętasz, jakich tematów się przy mnie nie porusza?

Panna Harris objęła ją uspokajająco.

- Przepraszam, miałam ciężką noc.

- Tak samo jak ja. Chyba coś wisi w powietrzu.

- Ale ty już od wczoraj wyglądasz na zmartwioną – przyznała kuzynka z zastanowieniem.

- Cały czas niepokoję się o ojca. Nie przyjechał na moje poprzednie urodziny, nie będzie go i na tych. Chciałabym rzucić te czarne myśli w kąt, ale nie daję rady.

- Takie już uroki życia wojskowego, że się nie wie, kiedy się zobaczy rodzinę.

- Nie w tym rzecz. Ostatnio pisał, że leży w szpitalu. Bardzo się o niego martwię, choroby tropikalne są przecież straszne.

- To brzmi poważnie… – zaniepokoiła się Cordelia. – Ale spokojnie, on nie leży przecież gdzieś w dżungli, tylko w dużym mieście na wybrzeżu. Na pewno mają tam chininę i inne lekarstwa, a w razie czego wywiozą go w lepsze miejsce.

- Niby tak, ale… Spodziewałam się, że na święta przyśle list, a tu już sobota i nic. Ściska mnie serce, kiedy sobie pomyślę, co to może znaczyć.

- Nie martw się, poczta idzie wolniej. Wiesz, jaki tam mają bałagan, a jeszcze z tak daleka i w czasie wojny. Ricky nie pisał do mnie od miesięcy, musi być bardzo zajęty gdzieś tam na morzach i oceanach. A może Niemcy zatopili okręt wiozący pocztę, to też możliwe. Za jakiś czas wuj Oliver zorientuje się, że list nie doszedł, i napisze nowy. Albo ty najpierw napisz do niego.

Emily przytaknęła. Miała zamiar napisać i tak, zresztą nie tylko list i nie tylko do ojca. Mogłaby zatracić się w pisaniu, usiąść przy biurku i skrobać aż do bólu nadgarstka, do połamania stalówki. Cóż, kiedy miała wprawdzie ochotę, ale nie miała siły.

- Jeszcze raz dziękuję, że zaprosiłyście mnie z matką na święta – odezwała się Cordelia. – Nie miałabym się gdzie podziać, nie znam tu w okolicy prawie nikogo, a ci, których już poznałam, mnie nie zaproszą.

- To naprawdę żaden kłopot. W końcu jesteśmy rodziną. I tak zaprosiłabym cię na urodziny, tyle że przyjechałaś tydzień wcześniej, pomożesz mi się zorganizować.

Emily skupiła się na jedzeniu, przy ogólnie kiepskim początku dnia tylko tego by brakowało, żeby jeszcze herbata ostygła. W pewnym momencie dostrzegła, że Cordelia przypatruje się jej z uwagą.

- Coś nie tak?

- Nic, po prostu bardzo malowniczo wyglądasz. Aż żałuję, że nie wzięłam szkicownika.

- Żartujesz, prawda? Wyglądam potwornie, jakbym dopiero co wstała z łóżka. Co zresztą nie odbiega szczególnie od prawdy.

- Niby tak, ale ładnie narysować coś, co już w naturze dobrze wygląda, to każdy głupi umie.

- A więc ja nie wyglądam? – zapytała Emily podejrzliwie. – To dopiero mi powiedziałaś komplement.

- Ja tu nie jestem po to, żeby cię komplementować, tylko żeby zrobić z ciebie prawdziwą światową pannę.

- Jesteś przekonana, że tego naprawdę potrzebuję?

- Oczywiście! – rozpromieniła się panna Harris. – Siedzisz na tej wsi jak pustelnica, zwłaszcza po tym wypadku. Bywanie w towarzystwie wyjdzie ci tylko na zdrowie.

- Po co? Żebym ciągle słuchała ubolewań, jaka jestem nieszczęśliwa? Już dawno wyszłam poza ten etap, kiedy litość dawała mi jakąś pociechę. Już Arystoteles mówił, że człowiek jest istotą społeczną, ale moim zdaniem nie jest rozsądnie dążyć za wszelką cenę do akceptacji przez towarzystwo, bez zastanawiania się, co ono sobą reprezentuje.

- Czytasz Eleonorę Partridge? – Cordelia spojrzała na kuzynkę podejrzliwie. – W ostatnim felietonie pisała praktycznie tak samo.

Emily poczuła się nieco zakłopotana.

- Chyba nie odmówisz jej racji? – przypuściła kontratak.

- Panna Partridge się miota – oceniła Cordelia. – Czasami kombinuje dobrze, a czasami tak, jakby nie miała pojęcia o niczym.

- Potyka się czasem, ale idzie do przodu – stwierdziła Emily. – Też bym tak chciała.

- I to jest w twoich rękach. Ciągle powtarzasz, że pragniesz coś osiągnąć. Jakim cudem, kiedy nie będziesz mieć kontaktów z ludźmi?

- No przecież właśnie będę, już za tydzień. Chciałam, żeby to była kameralna uroczystość. Ja, mama, Tony, wuj z Erniem i jeszcze parę osób. Ale lista gości trochę się rozrosła, i to jeszcze w warunkach wojennych, kiedy na wszystkim trzeba oszczędzać, a część służby poszła do wojska!

- No to ile osób będzie?

- Sporo – odrzekła Emily z zamyśleniem. – Coultowie, Welshowie, ale oni tylko z Ariadną, bo Daphne ma jakieś swoje sprawy, doktor Cresnall z żoną… Aha, zaprosiłam Belgijkę, z którą dotąd utrzymywałam tylko korespondencyjną znajomość.

- To dobrze, robisz postępy. Do tego twój ukochany – i nie będzie źle!

- Przyjedzie z przyjacielem, który miał go tylko odstawić pod drzwi i wracać, ale przecież nie odmówimy mu miejsca przy stole. Mam nadzieję, że Evans wyzdrowieje przez tydzień, bo jeśli nie będziemy mieli jak odebrać Tony’ego ze stacji…

- A jeśli przyleci samolotem? – zapytała filuternie kuzynka.

- No coś ty! Gdzie by miał wylądować?

- Choćby na łące za stodołami.

- Oni mają hydroplany, Cordelio. Chyba tylko staw w parku by się nadawał, tyle że potem stamtąd nie wystartują. Zresztą samoloty to własność marynarki, a oni są teraz na urlopie.

Panna Harris dopiła herbatę, wstała od stołu i wyszła na schody werandy. Przeciągnęła się, patrząc na szarozieloną plamę starego parku.

- Jeżeli twój brawy kapitan jest przynajmniej w połowie tak wspaniałym mężczyzną, jak o nim mówisz, to umieram z ciekawości, aby go poznać.

- Nie bierzesz pod uwagę, że jako literatka mogę koloryzować? I co na to twój Ricky?

- I tak nie ma dla mnie czasu.

- Tylko pamiętaj, że on jest poza zasięgiem – przypomniała Emily z rzadką nawet jak na nią powagą. – Jego przyjaciel też.

- Jak bardzo poza zasięgiem?

- Co masz na myśli?

- Zaręczeni przecież nie jesteście. Rozmawialiście już o tym?

- Nie było okazji. Prawdę mówiąc, nie wiem, co o tym sądzić. On wydaje mi się bratnią duszą, a jednocześnie mam ciągle wrażenie, że za mało wiemy o sobie nawzajem, żeby…

- Tak się nie robi, Emilko! – fuknęła Cordelia. – Trzeba działać zdecydowanie. Przyciśnij go, póki możesz! Na poznawanie przyjdzie czas później. Tak samo poradziłam sobie z Rickym.

- I co z tego masz? Nawet do ciebie nie pisze.

- Jak mu prześlę adres, to napisze – odcięła się panna Harris. – Idziemy na spacer?

- Nie czuję się najlepiej – stwierdziła Emily, gładząc czoło, które wydawało jej się jakby rozpalone, choć prawie na pewno nie miała gorączki.

W tej sytuacji Cordelia poszła na spacer sama, podczas gdy Emily wspięła się na piętro i zgodnie z zamierzeniem postanowiła spędzić przedpołudnie na pisaniu. Czuła się jednak na tyle osłabiona, że jeszcze na chwilę się położyła i nawet przysnęła.

Kiedy w końcu zdecydowała się wstać, było koło dziesiątej. Panna Knight usiadła wreszcie przy biurku. Z początku szło opornie, ale w końcu nastąpiło przełamanie frontu i wena zaczęła spływać strumieniem z jej cierpiącej głowy wprost do dłoni dzierżącej pióro. Uzupełnić pamiętnik, skreślić parę słów do ojca, przygotować wstępną wersję kolejnego tekstu do “Modern Herald” – a i kolejne poprawki w przygodach profesora Seapa nie mogły czekać.

Po jakimś czasie przez zasłonę literatury dotarło do Emily całkiem rzeczywiste rżenie konia i zgryźliwy skrzyp zamykanej bramy. Podniosła się z krzesła, by mieć lepszy widok przez okno. Na podwórze Aberlogwyn wtoczyła się bryczka. Ernie Griffith prowadził konie za uzdę, a w ekwipażu siedziały dwie znajome, choć trochę jakby sflaczałe postaci.

Emily przez chwilę patrzyła, jak kuzyn wyprzęga konie. W ciągu ostatniego roku Ernie wyrobił się, nie był już tak lekkomyślny jak wtedy, gdy jego wariactwo uczyniło z niej kalekę. Z drugiej strony – gdyby nie jego nieostrożność, nie poznałaby Tony’ego… Syn wuja Roberta zaczął prowadzić konie ku stodołom. Kiedy zniknął poza ramą okna, panna Knight postanowiła zejść na dół.

W tamtą stronę było o wiele łatwiej i szybciej niż pod górę. Jakiś czas wcześniej Emily odkryła, że poręcz, jaką matka po jej wypadku kazała zamontować na schodach, nie tylko stanowi doskonałe podparcie, ale w zasadzie, jeśli nikt nie patrzy, można po niej zjeżdżać, odpychając się albo hamując zdrową nogą. W rezultacie na parterze znalazła się błyskawicznie.

Gdy weszła do salonu, matka już tam była, uprzedzona przez Iris o przybyciu gości. Po chwili od strony sieni wtoczył się do pomieszczenia sztabsrotmistrz Miakiszew. Ubrany był w granatowe szarawary z malinowymi lampasami i zieloną jedwabną koszulę, a pomimo ciepłej wiosennej aury miał na głowie białą karakułową papachę, przekrzywioną na lewe ucho. Brakowało mu tylko szabli u pasa. Mimo wszystko nie wyglądał zawadiacko, tylko tak, jakby go ktoś pogryzł i wypluł.

- Oj, gospodi pomiłuj, główka boli koszmarno… – zajęczał. – Mildred Alfredowno, bądźcie lubiezny, jest u was przypadkowo jakieś lekarstwo od bólu?

- Zaraz się zrobi jajecznicę z sosem Worcester – zdecydowała pani domu. – Proszę usiąść, Fiodorze Andriejewiczu. Gdzie mój niewyparzony brat znów pana wyciągnął?

Miakiszew opadł na sofę, ściągnął papachę, przystawił sobie mały stolik.

- My wczoraj pojechali w Newport – wyjaśnił. – Robert Alfredowicz poszedł obserwować za swoimi dziełami, a ja odebrał nowe buty u szewca.

Fiodor Andriejewicz nie miał możliwości wrócić do Rosji, a tym bardziej do Iranu. Zresztą w Walii całkiem mu się podobało, a ostatnio nawet znalazł zajęcie jako instruktor jeździectwa i taktyki kawaleryjskiej w jednym z zapasowych szwadronów kawalerii ochotniczej.

- Potem ja chciał wejść w restoran – kontynuował opowieść – a tu mużyk mnie nie puszcza, niby to wchodu nie ma. Ja jemu mówię, że obiad chciał zjeść, a ten suka powiada: “Turek nie obsłużywamy”. Jaki ja jemu Turek?

- Pewnie przez tę czapkę – zauważyła Emily. – Tureccy oficerowie noszą podobne, widziałam w gazecie.

- A ja wam mówię – Miakiszew wystąpił z własną teorią – że wszystko zza tych Bułgar. My ich od Turek oswobodzili, a oni tak i z Turkami poszli przeciw nas. Niebłagodarny naród.

Iris przyniosła filiżankę kawy i postawiła na małym stoliku obok Rosjanina. Równocześnie do salonu wszedł wuj Robert, mężczyzna średniego wzrostu, ubrany w marynarkę myśliwską w jasnobrązową kratę, bryczesy i brunatną cyklistówkę, akurat pod kolor jego wiechciowatych wąsów.

- Zróbcie od razu drugą jajecznicę! – krzyknęła pani Knight w stronę Iris.

- Dzień dobry! – zawołał radośnie Griffith, po czym jego twarz błyskawicznie przybrała sponiewierany wygląd. – Ratuj, siostro, do niczego dziś jestem!

- Właśnie widzę. Coście wy tam narobili?

- Pojechaliśmy do Newport załatwić sprawy, a potem spotkałem znajomych i jakoś tak wyszło, że, przykro to przyznać, skuliśmy się troszeczkę.

- Bój się Boga, człowieku! – krzyknęła pani Knight zaszokowana. – W Wielki Piątek się upiliście?

- Kiedy lepiej zaliczyć zgon, jak nie w Wielki Piątek? – imć Griffith uśmiechnął się pod wąsem, choć do jego oczu przesączało się cierpienie prosto z czaszki. – Wiadomo, że nie od razu następnego dnia będzie lepiej. Poza tym to nie było picie na wesoło.

- Ty pijaku! – oburzyła się jego siostra. – Co ty za przykład dajesz Erniemu!

- Ja przy tym nie byłem, proszę cioci – zastrzegł od razu Ernie. – Dopiero dziś rano pojechałem odebrać ojca i Fiodora Andriejewicza ze stacji.

Służąca przyszła ponownie, z dwoma talerzami zaprawionej jajecznicy, która miała służyć jako lekarstwo na kaca. Miakiszew westchnął i rzucił się na posiłek, a wuj Robert z impetem rzucił się na sofę obok niego.

- Ale jest dla was i dobre wieści – rzekł sztabsrotmistrz, pochłonąwszy jajecznicę. – Przyszły ku nam pisma z Mombasa. Wasz mąż mnie napisał, że poprawił się i skoro wyjdzie. Jest pismo i do was.

- Dzięki Bogu! – Mildred Knight odetchnęła z ulgą, otwierając kopertę.

Jej córka usłyszała chrzęst kamienia spadającego z serca. Wyglądało na to, że nie ma już zagrożenia.

- Słuchaj, Emily – stwierdziła matka. – Ojciec pisze, że już z nim dużo lepiej, musi na razie zostać w Afryce, bo służba, ale w jego imieniu przyjedzie z pozdrowieniami wujek Eugene. Pamiętasz go?

Emily zastanowiła się. Kojarzyła niejasno z dzieciństwa, że był ktoś taki, raczej nie krewniak, tylko przyjaciel ojca ze służby w Indiach.

- Znam go tylko z opowieści – przyznała. – Skąd on się wziął w Afryce?

- Ojciec o tym nie pisze i zresztą wątpię, żeby sam wiedział. Pisze tylko, że wujkowi Eugene’owi urwało trzy palce i musiał wrócić w umiarkowany klimat. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu?

- Jeżeli tylko mama znajdzie dla niego miejsce przy stole, czemu nie?

Wkrótce, oporządziwszy konie, do zgromadzonych w salonie dołączył kuzyn Ernie, a kilka minut później kuzynka Cordelia przyszła ze spaceru. Spotkanie przebiegło w na tyle miłej atmosferze, na ile mogła przebiegać przyjazna konwersacja, w której połowa uczestników zmaga się z bólem głowy. O tej porze Emily czuła się już lepiej niż rano, ale i tak nie brała w dyskusji zbyt ożywionego udziału, już pochłaniały ją w myślach kolejne kartki papieru, które miała zapisać.

Kiedy obaj Griffithowie ze swoim rosyjskim lokatorem mieli się zbierać do wyjścia, Ernie dyskretnie zbliżył się do kuzynki.

- Byłem na tej poczcie, co wiesz – powiedział półgłosem i wręczył jej kopertę. – Dałbym ci przedwczoraj, ale mieliśmy urwanie głowy w gospodarstwie i nie mogłem przyjechać.

Emily szybko schowała list. Korespondencja szczególnej wagi, w którą wolała na razie nie wtajemniczać matki, nadal przychodziła na poste-restante do urzędu pocztowego w Caerphilly. Młody Griffith był w tej sprawie jedynym jej powiernikiem, zresztą upoważniła go, by podejmował pocztę w jej imieniu, w razie, gdyby sama nie mogła jechać do miasta.

Kiedy goście odjechali, matka na górze zajęła się gospodarskimi rachunkami, a Cordelia też na moment się oddaliła. Pozostając samotnie w salonie, Emily uznała, że nadszedł stosowny moment, by otworzyć list. Na kopercie widniała nazwa nadawcy: “Sewell & Skelton Press, Londyn”. Czyli nie ma się co podniecać, znowu piszą, że nie spełnia warunków i nie konweniuje…

Szanowna Panno E. Knight,

Zapoznawszy się z przesłanym przez Panią maszynopisem powieści “Edykt Wielkiego Peszwy”, dochodzimy do wniosku, że jest to propozycja warta rozpatrzenia. Wprawdzie w niektórych momentach utwór razi swoistą młodzieńczą naiwnością, przejawiającą się radykalizmem sądów, ale sprawny redaktor może go oszlifować do stanu kwalifikującego do wydania.

Prosimy o dalszą korespondencję w tej sprawie.

Z poważaniem,

Albert T. Sewell

Sewell & Skelton Press

Emily poczuła żwawsze bicie serca. Do jedenastu razy sztuka! Nie było to jakieś szczególnie renomowane wydawnictwo, zresztą może się jednak zdarzyć, że się rozmyślą, lecz… Może jej bazgranina nie jest całkiem do niczego. Może doczeka dnia, w którym słowa zapisane własną dłonią ujrzy na półce w księgarni. A skoro tak… Niech kapitan Scolding lepiej uważa, bo w nie byle czyje ramiona przyjdzie mu trafić!