Rozdział 29. Tydzień szczęścia

      Linda Dryden w kremowej koszuli nocnej podeszła do okna i rozsunęła brunatnożółte zasłony, wpuszczając do pokoju poranne światło, z trudem gramolące się przez dachy budynków po drugiej stronie ulicy. Przez moment obserwowała blade niebo i pełznące ku niemu smugi dymu z kominów. Wreszcie odwróciła się i kolejną chwilę poświęciła spoglądaniu z rozczuleniem na zwiniętego w pościeli Henry’ego. Bez namysłu wślizgnęła się pod kołdrę i przywarła do jego pleców.

- Czołem, poruczniku! – szepnęła, całując go w szyję.

         Vincent nie odpowiedział. Czuł się zasadniczo szczęśliwy i nie zamierzał przerywać tego stanu. Jednak kiedy dłoń panny Dryden zaczęła błądzić po jego piersi, chwycił ją i przytrzymał.

- Jak się spało? – zamruczał mu do ucha zmysłowy głos, nie całkiem podobny do epickiego sopranu, jaki prezentowała na scenie.

- Spało? – powtórzył półprzytomnym tonem. – To chyba jakiś eufemizm…

- Och, mój słodki, niewinny poruczniku – westchnęła Linda. – To znaczy, już nie tak całkiem niewinny.

        Dotknęła jego ust i pozwoliła kolejno ucałować czubki palców. Było wprost niewyobrażalne, jak ktoś zdolny okazać taką delikatność potrafi wytrzymywać niedogodności służby na pełnym morzu.

Henry też patrzył na Lindę z głębokim uczuciem. Gdy ułożyła się przy nim na boku i wyciągnęła, z przymrużonymi powiekami, błogim uśmiechem i włosami rozsypanymi na poduszce, zupełnie nie przypominała scenicznego demona, jakiego znała publiczność z New Theatre Royal.

- No, poruczniku, podejmij jakąś męską decyzję – odezwała się. – Wstajemy czy leżymy?

- Nigdzie nam się chyba nie śpieszy.

- A nie jesteś głodny? Mogę zrobić jajecznicę na bekonie.

            Zachichotała autoironicznie.

- Prawdziwie operowy posiłek, nieprawdaż? Czekam, aż ktoś napisze liryczną pieśń o jajecznicy, rozpisaną na całą orkiestrę. Chętnie bym ją wtedy zaśpiewała.

            Objęła Henry’ego ramieniem i wtuliła się w niego mocno.

- Powiedz, kochany, kiedy ostatni raz ci się udało leżeć do tak późnej godziny? Na morzu na pewno zrywasz się jeszcze przed świtem.

- Nie jest tak źle – sprostował Henry. – Zależy od tego, która wachta mi się trafi. Czasem przed świtem dopiero chodzę spać. Tony, to znaczy kapitan Scolding, uważa, że lotnicy powinni być zawsze w formie, więc od jakiegoś czasu większość wacht po północy pełnią oficerowie pokładowi. Ale dowódca okrętu nie chce, żebyśmy się wykręcali od tego obowiązku, więc co jakiś czas jednak muszę oglądać wschód słońca.

- Na razie wachtami się nie przejmuj – Linda podciągnęła się, by spojrzeć na niego z góry i przy okazji dać mu się podziwiać. – Ten tydzień będzie nasz.

- Czyli teoretycznie możemy tak leżeć cały dzień? – upewnił się Vincent.

- Teoretycznie tak – potwierdziła, całując go przelotnie w czubek nosa. – Ale, jak ustaliliśmy wczoraj, samą miłością się nie najemy, więc przynajmniej na jakiś posiłek należałoby wstać.

Było im dobrze ze sobą, ale w którymś momencie nieubłaganie przychodzi chwila, w której nawet z najwygodniejszego łóżka trzeba się wreszcie podnieść. O wpół do dziesiątej Henry z Lindą doszli do wniosku, że powinni zjeść śniadanie.

Gdy ona udała się do kuchni, Vincent zaczął nieśpiesznie zakładać ubranie, wyglądając przez okna. W tej okolicy nie było żadnych szczególnych widoków do podziwiania, on jednak, zapinając koszulę, spokojnie wpatrywał się w szare elewacje kamienic po drugiej stronie i rekapitulował w głowie wszystkie zmiany, jakie zaszły w jego życiu przez ostatni rok.

W kuchni Linda przykucnęła przy kaflowym piecu, otworzyła żeliwne drzwiczki, szuflą wygarnęła wczorajszy popiół do wiadra. Potem wstała, by nasypać węgla.

- No to klops, poruczniku, zupełny klops – zanuciła melancholijnie do wtóru szorstkiego zgrzytu fajerki odsuwanej pogrzebaczem. – Struny głosowe sobie przez ciebie nadwyrężyłam. Dobrze, że mam wolne przez najbliższe dni…

        Vincent nic na to nie powiedział. Usiadł przy stole, pogładził dłonią obrus. Jeszcze nie do końca ogarniał umysłem wszystko, co zdarzyło się tej nocy. Nic nie przygotowało go na spotkanie z wulkanem namiętności, jaki kryło drobne ciało Lindy. A co do jej głosu – nie widział większej różnicy, ale w końcu była śpiewaczką, chyba wiedziała lepiej.

- No, co mi się tak przyglądasz? – zagadnęła zalotnie. – Myślałam, że tego wieczoru wyoglądałeś mnie dość dokładnie.

- Ciągle mi ciebie mało.

            Panna Dryden roześmiała się życzliwie i pogodnie.

- Masz mnie taką, jaka jestem naprawdę – odparła. – Bez kostiumu, bez charakteryzacji i bez roli. To wyjątkowe wyróżnienie, mam nadzieję, że je doceniasz.

- Nigdy w życiu nie czułem się bardziej szczęśliwy – przyznał.

Lindzie udało się w końcu rozpalić ogień. Postawiła czajnik na piecu i odwróciła się do Henry’ego. Patrzyła na niego z czystą przyjemnością. Wyglądało na to, że po latach prób i błędów wreszcie napotkała mężczyznę swojego życia.

Nie obchodziło jej, jakie miał wcześniej doświadczenia z kobietami. Był tak uroczo nieporadny, że wydawało się całkiem prawdopodobne, że nie miał żadnego, ale w związku z tym nie miał też i wrednych przyzwyczajeń. Mogła z nim robić, co chciała, zapisała go jak czystą kartę. Po niepewnych początkach Henry okazał się mieć całkiem rącze biodra, czym sprawił pannie Dryden wiele radości. Kiedy tylko zrozumiał, czego się od niego oczekuje, Linda wręcz zobaczyła Aldebarana. Również i pod tym względem był dla niej idealny.

Dotychczasowi wielbiciele dbali przede wszystkim o to, żeby nasycić żądze. Lindy jako osoby nie traktowali poważnie, nawet jeżeli jeden na piętnastu autentycznie miał pojęcie o muzyce i zachwycał się jej śpiewem. A Henry? Z nim dało się z przyjemnością rozmawiać na każdy temat, a czasami można było po prostu go przytulić. Nie wyobrażała sobie nic lepszego niż zatracić się w jego uściskach, a następnego ranka stanąć przed lustrem, zrzucić koszulę i podziwiać siniaki niczym prestiżowe odznaczenia. Linda musiała przyznać, że nie jest całkiem normalna, ale wcale to nie przeszkadzało ani jej, ani jej Henry’emu.

- Pójdziemy do kościoła? – zapytał niepewnie.

- A po co? – zamrugała. – Możemy sobie odprawić niezgorsze nabożeństwo we dwoje, i to bez żadnego nudnego kazania.

- Zresztą kto by nas wpuścił do kościoła po tym, jak nagrzeszyliśmy…

- To jeszcze nic! – Linda uśmiechnęła się szeroko. – Skoro mamy czas do Nowego Roku, zdążymy jeszcze nagrzeszyć za cały rok. I za te wszystkie dni, kiedy nie było cię ze mną.

- Czy masz na myśli jakieś konkretne grzechy?

- Jeśli chodzi o zazdrość i gniew, to raczej możemy sobie odpuścić.

- A pychę?

- Jaką pychę? Przecież to obiektywny fakt, że jestem wspaniała, chyba nie zaprzeczysz.

- Najwspanialsza – uściślił Henry.

- No właśnie. Mów mi to jak najczęściej, to jest jedna z rzeczy, których pragnę.

Drugiego dnia świąt jednak nie wytrzymali w czterech ścianach. Kiedy się trochę wypogodziło, wykorzystali okazję, by pójść na popołudniowy spacer.

W mieście było chłodno i wilgotno, ale świąteczny nastrój unosił się i tak. Przechadzali się ulicami, starannie omijając okolice New Theatre Royal, Linda bowiem stwierdziła, że kiedy ma wolne, to nie życzy sobie nawet widzieć tej prowincjonalnej budy. Postawiła kołnierz płaszcza, ukryła twarz pod rondem dużego kapelusza – nie chciała się natknąć na żadnych znajomych i tego dnia się jej udało.

Wstąpili do cukierni na herbatę i ciastko, poszli nad zatokę karmić kaczki i łabędzie śrutą i suchym chlebem. Zawędrowali też do parku miejskiego, gdzie wśród szarych, bezlistnych drzew kontemplowali szczęście, jakie dawali sobie nawzajem swoją bliskością. Na widok pomnika marynarzy poległych w Pekinie, zbudowanego na kształt chińskiej świątyni, panna Dryden na moment posmutniała. Stanęła na palcach, wczepiła się w Henry’ego i obdarzyła go gorącym, chaotycznym, rozpaczliwym wręcz pocałunkiem.

Poza tym jednym epizodem wzajemne czułości były przepełnione radością i entuzjazmem. Zaczadzona miłością Linda przy każdej możliwej okazji całowała Vincenta i głaskała po twarzy. Dawał jej przecież wszystko, czego mogła pragnąć, oczywiście z wyjątkiem pieniędzy, ale diabła tam pieniądze, i tak zawsze się rozejdą. Gdzieś w głębi duszy zdawała sobie sprawę, że za jakiś czas słodki czad zakochania wywietrzeje, a potęga uczuć może zostać wystawiona na próbę wyzwań dnia powszedniego. Ale nie przejmowała się tym zbytnio. Od najmłodszych lat wolała cieszyć się chwilą i nie myśleć, co będzie później. Bo może jednak nie będzie.

I tak mniej więcej wyglądały kolejne dni. Nie odstępowali siebie nawzajem na krok, obiad jedli w domu albo szli do restauracji, a potem na spacer. We środę Linda musiała wrócić do teatru, bo miała wieczorny spektakl, więc Henry został na jakiś czas w mieszkaniu, aby spokojnie poćwiczyć grę na nowym flecie. Dopiero wieczorem poszedł zobaczyć swą ukochaną w naturalnym środowisku pracy. Jej występ urzekł go tak bardzo, że po wszystkim nawet nie pamiętał fabuły przedstawienia. Cóż, jakaś tam operetka…

Potem wracali do mieszkania i resztę wieczoru mieli tylko dla siebie. Na białym oceanie pościeli budowali z siebie tratwę unoszącą się po spienionych falach pożądania. A po tym, jak namiętność eksplodowała z mocą salwy burtowej, leżeli przytuleni i spędzali długie godziny na rozmowach.

- Henry, Henry… Jakie to wszystko piękne, że na siebie trafiliśmy. Nie czułam się tak od… Zresztą wiesz, co chcę powiedzieć.

- Od Werony – trafnie odgadł Vincent.

- Tylko ogromnie cię proszę, a nawet błagam… Nawet nie próbuj mi się oświadczać. Już kilku próbowało i nie wyszli na tym dobrze.

- Co to znaczy „nie wyszli dobrze”? – zaniepokoił się Henry, chociaż właściwie myśl o oświadczynach nie przemknęła mu jeszcze przez głowę, i bardzo dobrze, bo razem z nią musiałoby przemknąć wspomnienie Josephine.

- Każdemu odmówiłam – odparła Linda. – Z tego wynika, że ci, którzy mi się oświadczają, mają wyjątkowego pecha.

            Vincent pokiwał głową z uznaniem dla przewrotnej logiki ukochanej.

- A tak poza tym – położyła ciepłą dłoń na jego piersi – wyobrażasz sobie tutaj obrączkę? Jestem artystką, stworzoną do cygańskiego trybu życia, a to nie sprzyja stabilizacji życiowej.

- Jednak od miesięcy siedzisz w Portsmouth.

- I mam już wyżej uszu tej dziury! – uniosła się. – Nie ma tu nic ciekawego oprócz ciebie!

            Henry westchnął.

- Ja też nie będę tu wiecznie – zauważył. – Wróble ćwierkają, że po Nowym Roku przeniosą nas gdzie indziej. Może do Dunkierki.

- Wiesz, to chyba nie najgorszy pomysł, żebym spróbowała się w końcu wyrwać do Paryża. Tylu żołnierzy z różnych krajów jeździ tam na urlopy, będzie popyt na przedstawienia.

- Tylko czy ja tam kiedykolwiek dotrę? – powątpiewał Vincent. – Kiedy ostatnio sprawdzałem na mapie, Paryż ciągle jeszcze nie leżał nad morzem.

       Linda jednym zwinnym ruchem usiadła mu na udach, a potem pochyliła się, zbliżając twarz w taki sposób, by ich czoła się zetknęły. Jej włosy zasłoniły twarz Henry’ego gęstą, czarną kurtyną.

- Cóż, w razie czego są pociągi – zauważyła. – Przyjedziesz do mnie albo, nie wiem, ja do ciebie. Możemy już zgasić lampę?

     Wszystko na świecie kiedyś dobiega końca, a już w szczególności okres bożonarodzeniowo-noworoczny. Choć z czasu spędzonego z Lindą Vincent ani minuty nie uważał za straconą, to gdy wybił nowy rok 1916, z ciężkim sercem przyszło mu jednak wrócić na służbę. Drugiego stycznia w samo południe. Poza wszystkim innym musiał dopilnować, żeby Tony też wykorzystał swój urlop.

        Panna Dryden od samego świtu była podenerwowana, wręcz sama siebie nie poznawała. Na zewnątrz jednak tego nie zdradzała, pragnąc zaprezentować się Henry’emu w jak najlepszym nastroju. Na razie muszą się rozstać, ale przecież za jakiś czas znowu będą razem. Prawda?… Nie ma innego wyjścia!

         Jeszcze raz poszli na spacer przez Portsmouth. Linda założyła swój najlepszy płaszcz – jedyny, który pozostał jej z lepszych czasów, zanim została wyrolowana przez impresaria – i nawet lekko się umalowała; tym razem nie obchodziły jej spojrzenia przechodniów. Spokojnym krokiem, bez pośpiechu, dotarli pod samą bramę bazy Royal Navy. Gdy jednak przyszła chwila rozstania, okazało się jednak, że ani porucznik Vincent, ani śpiewaczka, z którą połączyła go nić uczucia i wzajemnego oddania, nie są w stanie zrobić pierwszego kroku, który rozłączy ich na nie wiadomo jak długo…

- Kocham cię, Henry – powiedziała bez histerii, bez łez czy drżenia policzków, ale ze spokojem, godnością i jakąś dziwną determinacją.

- Ja też cię kocham – wykrztusił Vincent, doskonale zdając sobie sprawę, że bardziej banalnej odpowiedzi nie można było wymyślić.

- I masz do mnie często pisać, żebym wiedziała, że wszystko z tobą dobrze – dodała panna Dryden i nagle odwróciła głowę, bo jednak już nie mogła dłużej utrzymać kamiennej twarzy.

Henry dotknął dłonią jej policzka, tak samo, jak ona tyle razy w ostatnich dniach dotykała jego twarzy, i pocałował Lindę na pożegnanie…